Bardzo Ci dziękuję za ten obłok pozytywnych myśli. Pisanie uruchamia korytarze łączności , o których istnieniu nie mieliśmy wcześniej pojęcia. Czasem dopiero skomentowanie naszego wiersza daje nam pełny wgląd w to , co napisaliśmy. W tym sensie portal jest niezastąpiony. Dzięki. :)

Myślę , że właśnie tak to wygląda... I to właśnie jest ta droga, i dążenie do doskonałości, subiektywne dla każdego ... :)

Chciałabym, aby zawsze był przede mną 😊

Tak, to najpiękniejsze chyba uczucie w pisaniu, to znaczy , gdy rodzi się pomysł, a ty nie wiesz , co z niego wyjdzie , a może będzie to twój najważniejszy wiersz...

Tak, to znaczy, każdy sam najlepiej pisze swoje wiersze! :) :) Myślę, że to jest całkowicie wystarczające, z naprawdę bardzo niewielkimi wyjątkami (sic!).

Dlaczego miałbym usuwać Twój komentarz? Nie widzę żadnego powodu. Niech to jest dla wszystkich. Takie komentarze dodają kolorytu ... Nie widzę tu żadnej "sprawy" ... :) Pozdrawiam.

Kornel możesz usunąć mój komentarz i po sprawie :))
nie przejmuj się
Asteria dzisiaj jest, jutro jej nie ma na portalu
ale prosze nie wspominaj mnie jako osobe złośliwą, ale szczerą :) Tak mało szczerości we współczesnym świecie....

Ok, co do idola, zabrakło mi słów i tak wpisałam nieopacznie, przepraszam.
Też mam wiele tematów, na które chciałabym podyskutować, ale rezygnuje z dodawania takich tekstów , z wiadomej przyczyny.
Niepotrzebnie Kornel zdradzałeś swoje osobiste życie. Nikomu nie zazdroszczę, bo nigdy nie chciałam pisać wierszy, a tym samym cokolwiek wydawać.
Osiągniecia sportowe przytoczyłam jako przykład alternatywny do osiągnieć w literaturze. Bo wygrana w MŚ np. w biegu na 100m jest sprawą oczywistą. Wygrywa ten najlepszy, czyli z najlepszym czasem. Jak pokazać najlepszego pisarza? po ilości wierszy, po ilości tomików, po popularności?

Co do tzw. niedowartościowania nie moge zmienic zdania, oczywiście na poziomie tej krótkiej znajomości internetowej :)
znam osobiście pana, trzykrotnego mistrza Polski na 60m, ma wspaniałych synów, biznes tak rozkręcony, ze nie musi sie martwić o przyszłość, dom, samochody i prawie wszystko... oprócz "dowartościowania ", o którym mi często opowiadał.
Jedno z drugim nie ma nic wspólnego. Może to być zupełnie niezrozumiałe dla innych, ale ja to rozumiem. Większa ambicja niż może osiągnąć.
To nie było złośliwe, a na pewno nie z zazdrości, tylko szczere, dlatego, że zawsze mnie tutaj zachęcałeś do szczerości :))
Spokojnego wieczoru Kornel

Witaj, miło Cię zobaczyć znowu u mnie. Zgadzam się z Twoim zdaniem na temat oceny wyników pracy twórczej. Jednak z częścią Twoich słów niestety się nie zgodzę. Przede wszystkim nie chodzi mi o dążenie do doskonałości w sensie "wypłynięcia", bo to już w oczywisty sposób nie jest możliwe. Chodzi o próbę znalezienia swojej własnej drogi, a na ile ona jest własna i jak się ma do pisania innych , to akurat stosunkowo łatwo stwierdzić . Po prostu wystarczy znać literaturę. I tu akurat , przykro mi to stwierdzić, bo zabrzmi to strasznie, ale naprawdę ją znam całkiem nieźle . Na tym portalu, z całym szacunkiem dla uczestników, nie bardzo jest możliwość dyskusji literackich , z czym już dawno się pogodziłem. Obawiam się też , że słowo "idol" użyte przez Ciebie , nie bardzo pasuje w tym kontekście. Używasz go tak jakby chodziło o sport, co , moim zdaniem, zupełnie nie pasuje. Nie chodzi bowiem o żadne ściganie się , ale raczej o poszukiwanie powinowactwa z tymi, którzy penetrowali te same obszary rzeczywistości. Na tej zasadzie odczuwam powinowactwo z Miłoszem, a mam tu na myśli jego refleksje na temat wiary i kryzysu chrześcijaństwa , jego myśli na temat literatury jako narzędzia poznania filozoficznego, jego fascynacji poetycką mitologią Blake'a . To właśnie Miłosz wiele lat temu wprowadził mnie swoimi książkami w świat tego angielskiego poety, który jest w ogóle nie znany przez uczestników portalu , a który jest być może jednym z najważniejszych poetów w historii. Gdzie tu miejsce na sport? Mógłbym te myśli rozwijać i wtedy być zobaczyła , że chodzi o rzeczywiste powinowactwo myśli, a nie jakieś sporty. To tylko jeden z kierunków moich powinowactw. Proszę Ciebie o wyrozumiałość i wybaczenie , ale Twoja uwaga o moim rzekomym poczuciu niedowartościowania jest tak nietrafiona , że aż mnie śmieszy. Śmieszy mnie też z tego powodu , że aby jej zaprzeczyć muszę wskazywać na swoje życiowe "osiągnięcia" :) Ale aby trochę pobudzić Twoja zazdrość i niejako "ogryźć się" za to pomówienie powiem ci , że : mam wspaniałą żonę , spłodziłem syna , zbudowałem dom, mieszkam na górce pod lasem, zasadziłem drzewo, mam dobry zawód, dobrą sytuację finansową. Jeśli chodzi o literaturę , to uznano mnie za najlepszy debiut literacki w moim regionie w latach osiemdziesiątych, publikowałem sporo w prasie literackiej, wydałem pod prawdziwym nazwiskiem tomik z numerem ISBN, a więc już jestem w Bibliotece Jagiellońskiej więc mogę powiedzieć , że nie wszystek umrę (:D) Pozdrawiam serdecznie.

Pisanie wierszy i wrażliwość obserwacyjna wzajemnie się napędzają. Jeśli jesteś kimś, kto ma w sobie gotowość napisania wiersza, to twoje obserwacje zjawisk siłą rzeczy będą uważniejsze, bo będziesz je chciał spożytkować w wierszu. Oczywiście nie da się tak dosłownie sterować swoimi obserwacjami ale u mnie coś takiego czasem zauważam. Pozdrawiam i dziękuję.

Właśnie w tym docenieniu lub niedocenieniu za życia zachodzi straszna dysproporcja. Byli tacy, którzy coś tam skrobali na boku , ale z tej mojej listy, którą przedstawiłem dla BB, sporo było takich, którzy za życia odbierali uznanie. Poezja to na pewno umiejętność mówienia o rzeczach zwyczajnych, ale , przynajmniej jak dla mnie, to również wyszukiwanie tematów nadzwyczajnych :) Pozdrawiam i dziękuję.

Dzięki za komentarz. Potrzeba uporządkowania emocji i świata poprzez ułożenie wiersza jest wzruszająca i ta wspólna nam cecha skłoniła mnie do napisania tego wiersza. Pozdrawiam serdecznie.

Próba szukania doskonałości, w tym co tworzymy świadczy o pragnieniu nieustannego rozwoju. Co w niczym nie ujmuje tym, którzy znaleźli swoją niszę i poczuli się w niej dobrze i już niczego nie potrzebują zmieniać.
Dla mnie literatura zawsze była i jest nadal odskocznią. Przez lata zmieniały mi się upodobania, ale dopiero niedawno spróbowałam ujawnić swoją pasję do pisania. Prawdę mówiąc wiedzą o tym nieliczni moi bliscy i jakoś nie mam poczucia, że to co tworzę ma jakąkolwiek wartość, poza wartością sentymentalną dla mnie.
Tym bardziej podziwiam, Twoje poważne traktowanie, tego co robisz.
A co do drogi zawodowej, to gdzieś obiło mi się w komentarzach o oczy, że mamy podobną. Więc jednak coś nas łączy ;-)

Wiele lat temu dokonałem wyboru drogi zawodowej i życiowej, innej niż literatura, między innymi z powodu wczesnego "zetknięcia się" z tak zwanym światem literackim, i z pewnością nie żałuje tego wyboru. Więc w tym sensie nigdzie nie aspiruję , nawet jeśli zdecyduję się wydać drugi tomik wierszy. Natomiast skłamałbym, gdybym zaprzeczył temu, że staram się cały czas doskonalić swoje wiersze. Mam , jak chyba każdy, swój własny wzór doskonałości, do którego dążę....

To zdanie z programu jest bardzo trafne. Za to do nas należy , czy patrząc w naturalny sposób na to, co nas wyróżnia i indywidualizuje, zechcemy spojrzeć czasem na to, co mamy wspólne....Pozdrawiam i dziękuję za komentarz.

Nie jest bluźniercza tylko subiektywna. A jak który "znawca" wyskoczy to właśnie o ten subiektywizm się rozbije. Chętnie skorzystam zwłaszcza z polskiej.
dziwnym trafem ja nie mam takiej listy ot gdzieś kilka tomików w szafie leży które przeczytałem i nawet zaznaczyłem sobie które wiersz mi się podobają ale to był dawno i trzeba mi jeszcze raz.
Wracając do mojego "dystansu" to zastanawiam się czy to tylko ja czy raczej dużo osób tak ma. Z twojego utworu (tak to odczuwam) wyłania się inny alternatywny obraz.
Twórcy szczęśliwego bo piszącego dla siebie i zaspokojenia własnej potrzeby. Nie próbującego ścigać mistrzów, lecz też próbującego utrzymać pewien poziom.
Dla własnej satysfakcji, dla którego poezja wplata się w życie tak po prostu.
Ot podczas rozmów z bliskimi gdy całą rodziną wieczorem zamiast do filmu, to do wspólnej degustacji tomiku poezji jakiegoś sławnego twórcy. Wiem, obraz idylliczny ale aż mnie jakoś tak.

Mam swoją grupę mistrzów, przy czym na samej górze i tylko na samej górze , jest dość ścisła hierarchia. Moje listy są oddzielne dla poetów polskich i zagranicznych. Jest to absolutnie subiektywne i historyk literatury by się oburzył takim nieprawomyślnym wymieszaniem epok, ale jeśli chcesz, to Ci je podam według kolejności od najważniejszego. Polscy: Mickiewicz, Miłosz, Kochanowski, Herbert, Różewicz, Norwid, Harasymowicz, Zagajewski, Tuwim, Leśmian, potem już hierarchia się wypłaszcza . Powtarzam , ta lista jest bluźniercza i nie należy jej upowszechniać. Zagraniczni: Eliot, Kawafis, O'Hara, Jeffers, Whitman. Przyjemnej lektury :D

A dla czego myślisz że tym razem było o Tobie xD "Mistrzu" (żarcik).
Ale fakt jest taki ze gdy czytam jakiś cudzy wiersz i ten ktoś jest na prawdę dobry na przykład K.K. Baczyński lub Mickiewicz lub Miłosz lub Kochanowski lub jeszcze inny sławny lub nie sławny, ale mi znany, a dobry(np Ty), to właśnie taki obraz mam przed oczami.
Właśnie tak się czuję, tak wygląda to moje powolne ślamazarne i niezdarne dążenie do doskonałości. I wcale nie znaczy że gdy meczę się dzień w dzień to dotrę gdziekolwiek.

Znowu jesteś dla mnie zbyt łaskawy w swoich ocenach, ale dzięki Ci za wiersz. Godny podziwu dystans do swojej osoby. Słowami o mistrzach chciałem delikatnie zaznaczyć w wierszu, że ciągłe dążenie do czegoś lepszego od tego, co do tej pory napisaliśmy, to też jedna z tych wspólnych nam cech.... Pozdrawiam .:)

To prawda:)

Wiem, że to co nas różni i indywidualizuje jest większe od tego , co nam podobne, ale , jak już napisałem niżej, mamy wspólną cechę , która jest w jakiś sposób rozrzewniająca (:)), a mianowicie potrzebę rejestracji świata przy pomocy słowa. Dzięki za komentarz. :)

I bardzo mądrze :) serdeczności

Dzięki za Twój komentarz. zgadza się, nawet ten sam rodzaj emocji przezywamy na swój indywidualny sposób. Ale ponieważ nie trzeba nas uczyć indywidualności , bo mamy ja dana "z natury", to wiersz próbuje przynajmniej spojrzeć w kierunku tego, co może okazać się wspólne i podobne. Pozdrawiam serdecznie. :)

To, co nam wspólne , to potrzeba zamknięcia w słowa tego, co myślimy, przezywamy , rozumiemy , widzimy.....Na to wskazuje wiersz nie negując tego, co oczywiste i co każdy powtórzy obudzony o czwartej rano.... że jest indywidualnym i niepowtarzalnym Wszechświatem.

Na pisanie , chociażby portalowe, decydują się przecież nie wszyscy ale pewna grupa ludzi, którzy odczuwają potrzebę rejestracji i porządkowanie świata przy pomocy słowa. I to chociażby mamy wspólne , mimo całej gamy indywidualnych różnic...

Moim zdanie przede wszystkim wrażliwość i kreatywność, bo na tym opiera się sztuka, która jest tworzeniem i celowaniem do emocji odbiorcy. Pozdrawiam

Dzięki też , że wychwyciłeś z mojego wiersza ten istotny element "wspólności", który chciałem podkreślić, jakim jest szum gotującej się wody albo odkurzacza.

Jesteśmy różni , chociażby przez to, że nie wszyscy mamy żony (:)). Celem wiersza nie jest zanegowanie różnic tylko zasygnalizowanie , że czasem warto zobaczyć , że jednak coś mamy wspólnego. Pozdrawiam i dziękuję za komentarz.

Masz rację co tych subtelności decydujących o indywidualnym podejściu do przezywania poezji. Dlatego suma summarum tym co na pewno łączy i jest w nas takie same, to przede wszystkim sama potrzeba zapisywania słowem naszych przeżyć i myśli. I może jeszcze szum gotowanej wody na herbatę :)

No widzisz; ja nie zawsze, gdy piszę, myślę sobie, że jestem niepowtarzalna odnośnie tego, co odczuwam, bo do tego chciałam się odnieść. Rozpromieniam się, gdy dostaję zwrotną informację, iż ktoś czuł tak samo czy też podobnie, bo wiadomo, nigdy nie wiadomo czy ktoś odczuwał dokładnie tak samo jak my. Ale nawet teraz, gdy nasze zdania nieco się różnią, miło jest wymienić się tymi spostrzeżeniami.

Ten, kto pisze , raczej jest skłonny do patrzenia na siebie jako na kogoś absolutnie niepowtarzalnego . Czyli to , co zindywidualizowane jest w nas bardziej zauważalne niż to, co wspólne. To oczywiste , że jesteśmy różni, a ten wiersz tego nie neguje ale zachęca do spojrzenia na to, co wspólne , nawet jeśli to , co wspólne widzimy inaczej. Pozdrawiam serdecznie.

Dzięki Ci za komentarz. Tak, to zaproszenie do spojrzenia w siebie. Pozdrawiam.