Chociaż Bułhakow jest mi bliższy i według mnie to "Mistrz i Małgorzata" jest dziełem wszechczasów - nie sposób nie oddać hołdu Dostojewskiemu i wspomnianym niżej braciom Karamazov. Ale fakt. To Dostojewski potrafił wniknąć dużo głębiej w odmęty plugastwa, mroku i innych kwiatuszków składających się na przymiotnik "ludzki". Właśnie. Nie sądzisz , że w naszej rodzimej literaturze brakuje właśnie tych ludzkich, przyziemnych i w istocie konkretnie podanych powodów, choćby konkretnych kwot dla których bohater A zabija bohatera B? Te nawet jeśli padają to nie ma żadnej skali porównawczej, bo nikt nie pisze ile kosztuje chleb, benzyna, czy choćby prostytutka. Czyli zabił za ileś tam, ale co w sumie mógł za to mieć? Jaka była skala jego motywu? Gdzie była granica? Przecież za lat sto ludzie nie będą mieli pojęcia jak wyglądał nasz świat, nie dostaną obrazu, ale kolejną bajeczkę z którą ciężko się identyfikować w jakikolwiek sposób. Bo ich rzeczywistość jakie niby będzie miała punkty wspólne z naszą? A zauważ, że i rosyjskich klasyków to jest. I te dzieła pozostają uniwersalne. Bo dotykają każdego aspektu. I tym samym są prawdziwe. Ale mi dałeś do myślenia 😅 pozdrawiam!

Oczywiście, że Dostojewski był zafascynowany mrocznymi zakamarkami ludzkiej duszy i etymologią zła, co widać w każdej z jego powieści. Ale - właśnie dlatego tak interesuje czytelników. Czy sam taki był? Nie wiem, to możliwe, ale niekonieczne. Rzeczywiście szczegółowość opisów psychiki człowieka i
również drobiazgowe opisanie czynów przez Dostojewskiego daje do myślenia. Negatywne postaci, mroczne dylematy, psychologiczne rozgrywki są w sam raz na jesienne wieczory. A "Zbrodnię i karę" omawia się teraz w liceum, więc może jeszcze ktoś z półki czasem weźmie.

Psychologów i psychiatrów to i tak lepiej, niż księży. Rozdzielenie dobra od zła służy ochronie dobra. Ale w pewnym momencie trzeba sięgnąć do mrocznej strony siebie, żeby móc kochać w pełni. Nie są na to dobre czasy, teraz znów mamy skłonność widzieć zło z dala od siebie, w tym Innym. Zainspirowałeś mnie Dostojewskim, bo są to mi bliskie ostatnio sprawy. Można się u Ciebie zainspirować postaciami. Niezły z Ciebie obserwator i psycholog. Pozdrawiam!

Fiodor wiecznie żywy i nie raz, nie jeden sięgnie po jego labirynty w co gorąco wierzę. Albo bardzo chcę wierzyć

Jest jakaś siła w twórczości Dostojewskiego. Gdy pierwszy raz czytałam "Zbrodnię i karę", to było dla mnie straszne przeżycie. Miałam poczucie, że to ja jestem Raskolnikowem i dokonuję czynu, którego się dopuścił. Do dziś to pamiętam, chociaż przy kolejnym czytaniu, już trochę inaczej patrzyłam na utwór. Ciekawy wiersz, pozdrawiam.

Jakoś poza Gogolem, nic mi się tam na wschodzie w tej literaturze nie podobało. Czytałem dużo Sołżenicyna, ale dla tego, że był zakazany, ale to wszystko za ponure, a ludzie głęboko nieszczęśliwi. Nie lubię się katować.
Pozdrawiam

Szkoda, że nie żyje w naszych czasach. Miałby pole do popisu...

A ja też czasami sięgam po Dostojewskiego
Lubię czytać o pokrętnych charakterach
Doszukuję się geneza zła

Świetny wiersz. Uwielbiam Dostojewskiego a najbardziej Braci Karamazow.
Pozdrawiam.

Nieśmiertelny Dostojewski... uwielbiam
Kiedyś się rzucę na dzieła zebrane, małe 5 tysiaków i staną na nogi na mojej półce :))
Fajnie, że o Nim wspominasz.