hej! smutasku coś ci powiem
tylko przyjrzyj się uważnie
proszę powiedz jednym słowem
jaki dzisiaj świt jest ładny

że różowy? oklepane
a że wietrzny? nie nowina
może popatrz poza ramę
nowa era się zaczyna

kącik w lewo kącik w prawo
i już maska klauna leży
jakby twoją była twarzą
odnowioną farbą świeżą

a świt niech się sam wymyśla
i zagląda w lustro blade
hej! smutasku w górę usta

połknij niebo choćby całe


- dośrodkowy -

wiersz to takie coś jak bibuła
co wchłania nadmiar atramentu
choć czasem plama bywa duża
on nie nabiera prozy wstrętu

on się układa własnym wzorem
w kropki kropeczki wielkie kropy
wyraża swoją twardą wolę
analizuje własne kłopoty
i za nic ma krytyków słowa
że o czymś przecież być powinien

lubi się sobą poużalać
nikomu wszak nic nie jest winien

wiersz chochlik czasu i fantazji
jak skrzat zza biurka cicho skrobie
że ciągle tańczy z wietrzną wizją
między realem a czymś w sobie
.