jesteś moją powierniczką
siostro w białej sukni
każdym listkiem mnie rozliczasz
z przedwczorajszej kłótni

z samą sobą gdy na niebie
przeliczałam gwiazdy
i szukałam w mroku ciebie
twojej sukni jasnej

by wyszeptać ci to wszystko
co mnie w duszy świerzbi
kiedy trzyma mnie w ramionach
cień płaczącej wierzby

jesteś moją powierniczką
nie dla niej łzy moje
z tobą pragnę być tak blisko
jak rąk ciepłych dwoje

.

jeszcze się nie wzbiłam w niebo
póki nogi ziemię depczą
póki wiara kroczy ze mną
miłość pachnie wciąż w powietrzu

jeszcze kwitnę na pociechę
pustych miejsc co mchem zarosły
by się barwić snów oddechem
niczym świeży obraz wiosny

tak szczęśliwej jak istnienie
smaku . dźwięku i struktury
co wypełnia pustkę we mnie
kolorując tło ponure

to niewiele lecz tak dużo
kiedy mijam kręte drogi
nieustając w tej podróży
krótkiej . nikłej . nazbyt srogiej

.

przez powietrze płynie światło
wszystkich wybarwionych wspomnień
których niespodziana łatwość
zaraźliwie biegnie do mnie

jak borderlinowska mara
spada pod powieki nagle
wyciągając gdzieś z zanadrza
białe pióra i.skry diable

patrzę w przeszłość i przyszłości
obiecuję żółte gruszki
kiedy senną głowę moszczę
na obrzeżu twej poduszki


.