W życiu bardzo ważna jest dyplomacja, tak wiele potrafi zdziałać, by uniknąć niepotrzebnych waśni. I nic się nie zmienia w tym temacie od czasów Jezusa.

Twój opis tego wydarzenia bardzo mi przypomniał opowieść Wolanda o skazaniu Chrystusa. Podobny dyplomatyczny klimat i podobnie przedstawiony Piłat, jako ten, który pewne rzeczy robi z pobudek czysto politycznych. To zresztą bardzo prawdopodobne...

kiedy głosy wydarzeń
dawno już przebrzmiały
krzyże narzędzia zbrodni
bóstwami się stały
Ojcu który jest w niebie
chwałę odbierają
trzosy faryzeuszom
ciągle powiększają

,, będą patrzeć a nie będą widzieć"...Ewangelia Mateusza 13 : 13 -15

Wiersz jest ciekawy i zgodny z e sprawozdaniem ewangelicznych, dziękuję za jego publikację. Pozdrawiam serdecznie -)))

Niezwykle przedstawione zdarzenie, które miało miejsce po śmierci Jezusa. W wierszu zauważalna dobra umiejętność dyplomacji.
Zastanawiam się tylko nad trzema wersami odnoszącymi się do momentu przed pochowaniem ciała Jezusa, gdy tłum domagał się Jego śmierci.
,,Obaj wiedzieliśmy, że tłum
musi być nakarmiony,
choćby złudzeniem,"
Właściwie moje zastrzeżenie budzi słowo ,,złudzenie". Jak wiadomo domagano się kategorycznie śmierci Jezusa więc złudzenie w moim rozumieniu dotyczy wiary, że zmatrwychwstanie. Czy taką wiarę posiadał też Piłat?
Być może złudzenie inaczej należy odczytać.
Pozdrawiam serdecznie.

Kornelowo tu dziś mocno. I dobrze. Dużo symboli i odniesień. Pochwycę tylko jeden wątek.
Poeta napisał w swoim wierszu:
"właściwego biegu / historii".
W pierwszym odruchu to stwierdzenie może oburzać. Czy właściwym w ujęciu wiecznym jest to, co planuje człowiek? Nawet w zamkniętych matematycznie okresach historycznych, choćby je wyliczać setkami lat, jest to wątpliwe. Co nie zmienia faktu, że decyzje niektórych jednostek lub grup ludzi zasadniczo wpływały i nadal wpływają na kierunek podążania ogółu. Wróćmy jednak do Boga, bo On jest przecież wiecznością, której my nie ogarniamy w swojej marnej "wielkości".
Żydzi w czasach Jezusa (a i przecież od zawsze) nie byli jednolitym społeczeństwem. Dzielili się na różne stronnictwa: faryzeusze, saduceusze, zeloci, esseńczycy. Ci ostatni byli bardzo mocno ukierunkowani na zagadnienia eschatologiczne wiary. Szacuje się, że było ich w czasach Jezusa około 4 do max 6 tysiecy. Prawdopodobnie to im właśnie było najbliżej do nauki Jezusa. Prawdopodobnie również oni w znacznej większości przyjęli prawdę o zmartwychwstaniu Jezusa i przyłączyli się do pierwszego Kościoła (por.Dz 3,37-41). Wspominam ich, bowiem, jak wiadomo te różne stronnictwa również różnie określali kalendarz: jedni licząc według słońca, a inni według faz księżyca. Stąd wzięły się rozbieżności w datowaniu dni świątecznych. Stąd właśnie najprawdopodobniej Jezus i Apostołowie obchodzili Paschę, którą my dziś zwiemy "Ostatnią Wieczerzą", nie w piątek (według naszej nomenklatury) jak większość Żydów, w tym faryzeusze i saduceusze, ale we wtorkowy wieczór, tak jak zrobili to m.in. właśnie esseńczycy. Nie ma to oczywiście najmniejszego znaczenia dla przeżywania Misterium Paschalnego dla obecnego Kościoła, bo chodzi o Rzeczywistość Misterium, a nie o rytuał kalendarzowej poprawności. Wspomniany jednak fakt wpisuje się doskonale w to, co wydarzyło się w następstwie aresztowania Jezusa. Otóż skazanie oskarżonego wymagało dopełnienia procedur. O ile Żydom, a właściwie najbardziej jednemu trzymającemu władzę przekazywaną swoim potomkom – byłemu arcykapłanowi Annaszowi, spieszyło się, o tyle Rzymianie twardo trzymali się procedur. Żydzi więc jeszcze tego samego wieczoru, w który pojmali Jezusa, zwołali na szybko posiedzenie tzw. małego Sanhedrynu. W nocy Kajfasz, zięć Annasza, robił wszystko, żeby znaleźć oskarżycieli dla Jezusa. Wyszło jak wyszło. Gdy zebrał się wielki Sanhedryn następnego dnia, ów oskarżyciele byli na tyle słabi w swoich argumentach, że nie potrafili postawić oskarżnenia, które przechyliło by szalę ku skazaniu Jezusa na śmierć. U Żydów, żeby świadectwo było uznane za prawdziwe potrzebnych było conajmniej dwóch identycznych świadectw, a w Ewangelii Marka czytamy: "Wielu wprawdzie zeznawało fałszywie przeciw Jezusowi, ale świadectwa te nie były zgodne" (Mk 14, 56). Próbowali Go więc oskarżyć o chęć zburzenia świątyni (Mk 14,58), "lecz i tu ich świadectwo nie było zgodne" (Mk 14,59). Jezus to wszystko wysłuchiwał cierpliwie. Wiedział jaki jest cel Jego zbawczej misji. Zniecierpliwiony najwyższy kapłan stanął na środku i zapytał wprost, czy Jezus jest Mesjaszem. I tu następuje wielki paradoks, bowiem w tej całej głupocie i nienawiści arcykapłana oraz jego popleczników (którymi oczywiście nie byli wszyscy członkowie Sanhedrynu, co również podejmuje Twój wiersz, np. Józef z Arymatei oraz Nikodem byli cichymi uczniami Jezusa), to Jezus sam podał Żydom ostateczny argument do skazania Go. Oni byli tak głupi, że nawet nie potrafili Mu udowodnić tego, co Mu zarzucali. "<> Jezus odpowiedział: <>" (Mk14,61-62). Dostali więc jakby na tacy ostateczny argument, by Go skazać. Bóg sam musi podjąć krok, żeby dopełniło się zbawienie, bo Jego oskarżyciele są na tyle słabi i głupi w swej ciemnocie nienawiści, że nie potrafią znaleźć dowodu na boskość Jezusa.
Zastanawiam się więc, wychodząc od Twojego wiersza: jaka tu więc zaszła "właściwość biegu historii"? Czy to ludzie, czy to Annasz i Kajfasz, czy to niektórzy Żydzi wykonali swoją wolę i wizję świata, czy Bóg może jednak dopełnił obietnicy zbawczej?
Dalej... Rzymianie mieli procedury, a według nich należało trzykrotnie przesłuchać oskarżonego i to nie w jednym dniu. I wykonali swój obowiązek zgodnie z regułami także przy sprawie Jezusa. Dochodzi jeszcze zwyczaj uwalniania jednego więźnia z okazji świąt. To wszystko badali historycy oraz prawnicy wychodząc od opisów Ewangelii i obiektywnie zgadzają się, że opisy biblijne świadczą o zachowaniu przepisów przez Rzymian. Wyrok zapada w dniu, w którym większość Żydów obchodzić będzie Paschę (a więc nasz piątek). O 9 rano rozpoczyna się męka. Znamy te opisy. Około 15 Jezus umiera na Krzyżu. Prawdopodobnie jeszcze przed 18 / 19 Józef z Arymatei oraz Nikodem oraz kobiety uczennice Jezusa składają Jego ciało do grobu.
To nie człowiek zaplanował zbawienie. Nawet przywódcy religijni bojący się utracić własnej władzy nie potrafili znaleźć ostatecznego argumentu, by zabić tego, kogo uważali za swojego wroga. Oni chcieli zadbać o własne tyłki i wpływy, a to się miało nijak do misji zbawczej Boga. Sam więc musiał dokonać "właściwego biegu historii".

Tak bym widział ten jeden wers z Twojego wiersza, Kornelu. Cały wiersz oczywiście jest świetny i więcej tu można by pisać, ale nie będę już przynudzał. Dzięki za kolejną inspirację do rozmyślań i rozważań. Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho!

Bardzo udany wiersz, napisany płynnie i rzeczowo. Doceniam warsztat i tematykę.

W Twojej poezji fascynuje mnie to, jak sprawnie, a jednocześnie poetycko, nie zawijając niepotrzebnie słów w sreberka, można stworzyć WIERSZ. Najbardziej lubię te, w których prowadzisz dialog ze swoim bohaterem. Nie, nie monolog, dialog, bo kolejne zwrotki rozwijają się tak, jakbyś naprawdę toczył z tym kimś dysputę. Każde słowo jest na swoim miejscu i nie tworzy niepotrzebnej nadwyżki, może dlatego tak się je płynnie czyta, bez potknięć i zadyszki. A teraz będę wredna i powiem Ci, że czekam na jeden chociaż wiersz w Twoim wydaniu, po przeczytaniu którego, będę mogła powiedzieć, nie, no, nie… 😉. Pozdrawiam z uśmiechem.

Józef był wykształconym człowiekiem, więc myślę, że posiadał również umiejętność posługiwania się sztuką dyplomacji.
Ciekawa perspektywa i jej ujęcie :)
Pozdrawiam

Tu nie tylko tłum, ale też, czy głównie przywódcy zostali nakarmieni, więc rzadka zgodność, która namiestnik, jako wytrawny polityk, uszanował. Pozdrawiam.