natchnienie chwilą bywa ulotną
jak ptak co w błękit z wiatrem odleciał
zaledwie magii uchylę okno
a już pojawia się prozy przeciąg

lecz ja jej twarde veto wciąż stawiam
niczym szalona w podszeptach wróżka
wersami zdarzeń tak się zabawiam
by zrezygnować z roli kopciuszka

ziarno do ziarna . ziaren zbyt wiele
na jedną życia spełnioną miarę
w którym natchnienie jest przyjacielem
zwykłej poezji rymarskim czarem

.

słowem na wietrze rzuconym jestem
ptakiem co miękkim piórem czas czesze
kiedy błękitem gładząc powietrze
kręci ósemki ku ócz uciesze

aż lekkość w nogach wiedzie ku wiośnie
której w zieleni zawsze do twarzy
słowem rzuconym jestem radośnie
przyprawą słodką do gorzkich zdarzeń

w takim natchnieniu pragnę wieść życia
dni co mi drogą staną się pewną
jak ta poezja rymami szyta
rozjaśniająca niechcianą ciemność

.

odpuść mi panie co niemożliwe
a co możliwe niech dobrem będzie
choć wdzięczna jestem za każdą chwilę
trwania . ciemnością szafuj oszczędnie

niechaj się jasność na nowo rodzi
by niemożliwość zalśniła światłem
.
odpuść mi panie w swojej dobroci
to czego pamięć nie może zatrzeć

w tej jednej chwili daruj natchnienie
na nowe jutro faktem podparte
że chociaż wiara losu nie zmieni
.
ja nadal wierzę wierzę zaparcie

odpuść mi panie tą hardość ducha
co w mikrym ciele rozumem błądzi
jeśli cię spotkam najpierw wysłuchaj
.
abyś pochopnie mnie nie osądził