Twoje Wiersze - Co się zmieniło?

Co się zmieniło?

rymowany

2025-11-09 15:13

Szklanka już pusta stoi na stole
Refleksy wspomnień odbija
Dźwięk szkła odurza i tak go wolę
Muzyka ta nie mija

Pościel wymięta i przecież tak zimna
Samotne przykrywa noce
Choć nigdy przecież nie była inna
To pachnie tym jednym głosem

Brak kroków za drzwiami bo nigdy wszakże
Ich dźwięku tam nie było
Czarnego płaszcza w szafie także
Więc co się naprawdę zmieniło?

autor

NCM

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

5 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

sisy89

2025-12-10

Czasem nie zmieniam się nic, choć człowiek bardzo pragnie zmian ale nie zawsze jesteśmy w stanie coś z tym zrobić. Zdarza się, że właśnie najbardziej boli to, co się nie wydarzyło, to czego nie nie było...
Pozdrawiam serdecznie 🙂

Mateusz Śliwiński^(*)

2025-12-08

Ty się zmieniłeś ! Pozdrawiam :-)

Monia

2025-11-10

Chyba nie do końca jest tu stagnacja, raczej jakaś pustka i pewnie poczucie osamotnienia nawet w związku pozdrawiam serdecznie 😉

legenda

2025-11-10

kobieta jak czarodziej nosi pałaszcz i znika samotność można wypić do dna:)pozdrawiam

legenda

2025-11-10

(płaszcz)- mała korekta

Larisa

2025-11-09

Być może nie chodzi o to, co się zmieniło? Ale, czy kiedykolwiek się zmieni?
"Pusta szklanka" dobrze symbolizuje otaczającą pustkę, a "zimna pościel" tęsknotę za tym, co było.
Bardzo dobry wiersz! Z autoironicznym pytaniem otwartym w ostatniej strofie, będącym jednocześnie zgodą na życiowy marazm i zaprzeczeniem (chęcią zerwania z obecnym stanem).
6/5.
Serdecznie pozdrawiam:)

Larisa

2025-11-09

Dodam jeszcze, bo to uleciało w moim komentarzu, że jest niezwykle wyczuwalna tęsknota za bliskością, ocierająca się o marzenie o tej bliskości...

sturecki

2025-11-09

Wiersz jak powrót do pokoju, w którym niby wszystko na miejscu, ale ktoś wykręcił śrubkę w rzeczywistości. Szklanka pusta jak alibi, pościel zimna jak echo dawnych planów. Najciekawszy jest ten paradoks: brak rzeczy, których nigdy nie było, a jednak czuć ich brak – jakby nieobecność też mogła mieć własny zapach. Puenta nie pyta „kto odszedł?”, tylko „czy w ogóle był?”, co jest smutniejsze niż cały rym.
6/5