Zgadza się, ale jedno drugiemu nie zaprzecza... Pozdrawiam:)

Podobno Lem powiedział, choć nie jestem pewna tego cytatu, że on sam nie ma wcale wyobraźni, lecz buduje świat ze słów. Jednak w jego przypadku był to kawał świata, z sensem, logiką i pięknem. W poezji lingwistycznej tego nie ma, to nie jest świat ze słów, to tylko piękne słowa. Dla mnie niewystarczające. Ja też podobnie ja Ty prawie zawsze piszę o czymś lub o kimś, staram się, by było o czymś ważnym lub o kimś istotnym. Jestem obserwatorką świata, ludzi i emocji, i uważam, że prawdziwy wiersz musi czytelnika poruszyć nie tylko pięknem i formą, ale trafnością, trudnością emocjonalną, wagą opisu. Co oczywiście nie zawsze się udaje, bo jest o wiele trudniejsze niż przefrazowane słowotoki. Nie mylić z wierszami abstrakcyjnymi, które uruchamiają wszystkie neurony i synapsy :) A co do zasysającego wiru, kapłanów i podążających za nimi poetów... Tylko idąc własną drogą tworzy się naprawdę.

Muszę coś dopowiedzieć do twojego komentarza, który dotknął sedna rzeczy, a ja nieco zdawkowo się z tym obszedłem. Po trzykroć masz rację, gdy piszesz, że najważniejsze, by autor miał o czym pisać! To „o czym” jest decydujące i przeważa nad „jak”. W teorii literatury występuje pojęcie poezji lingwistycznej, czyli zjawiska, którego szczerze nie cierpię, a które opisuje poezję będącą podróżą w głąb słów i eksperymentów składniowo-słownych. Celem takiej poezji jest nie świat tylko język. Taka poezja ma swoich udających powagę kapłanów i kapłanki pochylone ze śmiertelnie poważnymi minami nad rozbiorem słów i zdań w wierszach o niczym. Trzeba się strzec, by nie wpaść w ich sidła, bo oni mogą cię przekonać, że poezja właśnie na tym polega. To właśnie dlatego doszło do śmierci poezji i powstania dzisiejszego zjawiska czytania wierszy wyłącznie przez tych, którzy piszą. Powstał taki zasysający w dół wir wciągający wielu piszących, który tym się charakteryzuje, że im głębiej jesteś w tym wirze, tym bardziej lingwistyczne wiersze tworzysz i tym większe zyskujesz uznanie u kapłanów słów o pustych desygnatach. Z całej siły starałem się temu przeciwstawić tu na tym portalu, czego dowodem sa same tytuły mich wierszy. Jak przelecisz moje portfolio to zobaczysz, że prawie wszystkie wiersze są o „czymś’ lub o „kimś”. Tyle mam na swoją obronę w tej sprawie. Mój wiersz, co teraz widzę wyraźnie, niestety nie dorósł do tego tematu i nie wykorzystał znakomitej okazji, by to wyrazić…

W pełni się zgadzam. To próba porządkowania czegoś, co w założeniu jest żywiołem i nad czym do końca nie panujemy. Nasze pełne panowanie zaczyna się dopiero w ostatniej fazie, czyli obróbce. Też uważam, że najważniejszy jest wewnętrzny przekaz, a ten zależy od tego, kto ten wiersz pisze. Jak wiem, że mam do czynienia z kimś ciekawym i myślącym, ciekawi mnie, co chciał mi, jako czytelnikowi swojego wiersza, powiedzieć.

Dziękuję za komentarz, znakomicie utrafiający w sedno wiersza. Zdaję sobie sprawę, że poetyka tego wiersza polegająca na zastosowaniu "nieprzetworzonych" poetycko zdań zastosowanych w prostych porównaniach niekoniecznie Ci odpowiada, więc tym bardziej doceniam Twoją ocenę. :) Pozdrawiam.

Gdy już napisałem ten wiersz, pomyślałem sobie, że coś za bardzo to wszystko ułożone i uporządkowane, a przecież proces twórczy jest tak nieobliczalny i czasem chaotyczny... Twój komentarz utrafia w tę właśnie moją myśl... Pozdrawiam:)

Ha, ha... oczywiście można tak spojrzeć. Czasem nadmiar teorii przeszkadza.. Pozdrawiam :)

Masz rację, ja też jestem przekonany, że proces twórczy przy pisaniu wiersza można ukazać poetycko na różne sposoby i za każdym razem odsłoni się nam coś nowego. Serdecznie dziękuję za komentarz.

Planowanie rozkładu domu było moją zabawą z dzieciństwa i pamiętam, że najbardziej fascynowały mnie tajne przejścia i schowki, o których naczytałem się w jakiś zapomnianych dziś książkach o rycerzach i ich zamkach. Nigdy nie wiadomo jaka część wspomnień przyda nam się w dorosłym życiu. Serdecznie dziękuję za komentarz.

Poezja z pewnością wymaga "przeciśnięcia się przez ciasne przejście" jak napisałaś. Każdy z twórców inaczej definiuje to przejście, ale z pewnością nie są to szeroko otwarte wrota, które są w tym wypadku symbolem łatwizny. Serdecznie pozdrawiam:)

Dziękuję za trafny komentarz. Jestem pewien, że na proces twórczy można też spojrzeć inaczej niż ja to zrobiłem w tym wierszu. Cały wiersz jest oczywiście metaforą twórczości poetyckiej, natomiast te trzy przypowieści przybrały konkretnie formę porównań. Mam swoją przydługą teorię na temat wyższości porównania nad metaforą, której oczywiście nie przytoczę tu w całości. Krótko rzecz ujmując, powiem tylko, że uważam porównanie za bardziej precyzyjną formę wypowiedzi poetyckiej niż metaforę i w tym sensie bardziej pasującą do mojej koncepcji poezji. Porównanie bazuje z reguły na analogii z realną rzeczywistością, wiec pozostaje bardziej pod kontrolą twórcy niż metafora. Porównanie odwołuje się do tego, co już znamy skądinąd i pozwala poznać to, co nieznane właśnie na zasadzie analogii, przy czym odbywa się to na tyle precyzyjnie, na ile pozwala na to trafnie dobrane porównanie. Serdecznie dziękuję za komentarz 😊

Cóż, jedno drugiego chyba siebie nie wyklucza:) Wiersz mówi o procesie wewnętrznym, a że w namiocie ... jak najbardziej. Dziękuję za wpis :)

Tak. Dlatego ciekawie jest przeczytać swoje stare wiersze, gdyż wtedy dystans pozwala nam na większe samopoznanie. Pozdrawiam:)

Dziękuję za pochylenie się nad moim wierszem. Serdecznie pozdrawiam:)

Wydaje mi się, że dobrze wiemy jak powstają wiersze, co najwyżej nie możemy znaleźć odpowiednich słów.

Dziękuję za trafny i jak zwykle rzetelny komentarz. Chyba każdy z nas piszących wiersze zastanawia się czasem na tym jak powstaje wiersz, zwłaszcza wtedy jak nic mu nie wychodzi.... Serdecznie pozdrawiam:)

Terapeutyczne działanie twórczości jest znane. Wydaje się jednak, że w tym bardziej sprawdzają się sztuki plastyczne, bo słowa mogą jednak mieć męczący wpływ na umysł. Dziękuję za komentarz.

Oczywiście, że to poniekąd żywioł, nad którym trudno zapanować. Analiza przychodzi dopiero po zadziałaniu natchnienia, czyli tego pierwszego błysku pomysłu na wiersz. Serdecznie pozdrawiam. :)