Rzeczywiście trudne tematy. Wiesz, ze wielu z uznanych poetów zarówno w Polsce jak i na świecie, zakończyło swoje życie z własnej ręki.
Można przyjąć, że to co dawało im moc jako poetom, odbierało im też życie.
Mam przyjaciela, poetę, który uczył się poezji ode mnie.
Był bardzo dobrym uczniem.
Niestety, jest alkoholikiem. Twierdzi, że to poezja utrzymuje go przy życiu. W pewnym sensie tak jest, dopóki trwa fala. Ale prędzej czy później przychodzi niemożność twórcza. To takie okresy przez które przechodzi każdy prawdziwy twórca. Sam przechodziłem takie zatchnięcia się. Ale nie jestem alkoholikiem byłym czy niebyłym.
Przyjaciel nie pije od jakiegoś czasu, ale już miewał przerwy i leczenia.
Dla takich osób, wspaniałych osób, jest ten wiersz. Ale czy to nie uproszczenie? Wspaniali w poezji, a w życiu niedojdy, w żadnym przypadku nie wspaniali. Wręcz przeciwnie.
Poeci przeklęci czy też wyklęci. Czy to wrażliwość spowodowała ich zejście ze świata? To legendy. Jaka jest prawda życia?

Mam nadzieję, że również światło księżyca w pełni doda się do światła duszy.

Dziękuję, Agnieszko.

Wiersz jest dobry a takie problemy dotykają wielu zagubionych w świecie konsumpcji, a jak te konsumpcje odrzucają, to ich odrzucają kobiety. Trzeba być silnym, żeby pozwolić sobie na słabości. Pozdrawiam.

Masz rację, Marku. Nawet brak wyboru jest wyborem, a demony panują nad nami tylko za naszym przyzwoleniem. Owszem, w każdym z nas skrywa się mrok. Jedynie przez dążenie do światła możemy trzymać go w ryzach. Niekiedy demony próbują zmusić nas do ostatecznej ucieczki. Ucieczki od życia. I wtedy są dwa sposoby, albo natychmiastowa śmierć z własnej ręki, albo ucieczka w alkohol, narkotyki. Oba są mroczne i tchórzliwe. To poddanie się bez walki.Przepraszam za tak mroczny wiersz. To nie wynik depresji autora. Raczej pewne obserwacje i przemyślenia.