noc podaje mi rękę
z gwiazd pierścionek nakłada
na mój palec serdeczny
który kreśli ballady

o przestrzeni kosmicznej
co się w moje sny wkrada
i wpisuje liryczne
słowa cichej ballady

biorę ciemność z jej dłoni
i tę gwiazdę co skradła
słów początek i koniec
zasennionej ballady

w pełni szeptem pulsuje
twarz księżyca tak blada
jak rój gwiazd które snują
słowa wietrznej ballady

jutro wstanę po słońce
z wiarą że wciąż dam radę
być początkiem i końcem
niespełnionej ballady

.

czuję u ramion rosną mi skrzydła
z bólu uszyte na miarę śmierci
której niestałość uczuć obrzydła
w niebyt przepaścią słodko tak nęci

lecz odwłok przywarł twardo do ziemi
i szepcząc w trawy o litość prosi

zabierz mi wietrze dotkliwość cieni
nie chcę na skrzydłach cierpienia nosić

oddaj mi błękit i rozwiej pióra
w strony słoneczne z adresem zwrotnym
ramionom oddaj siłę rażenia

unieś na skrzydłach po nieba lotność
i daj pofrunąć w przestrzeń bez skazy
tam gdzie kontury błyszczą fioletem

proszę raz pierwszy choć tyle razy
mnie unosiłaś w strony dalekie.





. fantasmagorie .