Jest w tym coś z zabawy słowem, jakby świat był układanką, którą można dowolnie przekładać, przestawiać, nadawać jej nowe znaczenia. To ciekawe, jak granice między działaniem a obserwacją się zacierają, zostawiając miejsce na pytanie: co naprawdę możemy?

to nie pół ka a całe łka
chyba wstawię do ulubionych bo jak dla mnie rewelacja
wagoniki i czytelne i sprzężone
z zadziorną puentą

Dadaistycznyś fajnie , dowcipnie i bystro.
Szacun i gwiazdy.

Dostrzegam w tym wierszu refleksji nad miłością – choć nie jest to miłość wprostna raczej rozproszona w symbolach, jak ogień, światło, ruch, zmiana.
Może pytanie o przeżycie – czy jeszcze płonie, czy już wygasło.
Widzę obrazy przemian i niemożności powrotu do czegoś czystego,
prostego, czas na zmian.
Ostatnia strofa – jeśli nie można już być
„jesli dzieckiem być nie mogę
zapatrzonym w szczere oczy” (czyli kochać naiwnie, bezwarunkowo), pozostaje tylko próba znalezienia sensu gdzie indziej .

Natomiast
„mogę spadochronem drogim
kłosu brzdęk i kij przetłoczyć” możliwe, że jest to pomysł
walki z samym sobą próba rozważnego
podejmowania decyzji a nietylko
zaślepieni miłością jak dziecko.
To piękny i wieloznaczny tekst.
To tylko moja interpretacja i niekoniecznie
musi zgadzać się z intencją autora
Pozdrawiam serdecznie 🐢🦋

Kolejna Twoja gra z obrazami, gdzie rzeczywistość miesza się z symbolami i niedopowiedzeniami. Mówi o ruchu, zmianach i możliwościach, które są, ale nie zawsze prowadzą tam, gdzie się spodziewamy. Myślę, że to tekst, który bardziej się czuje, niż jednoznacznie rozumie. Więc spuentuję to tak: coś wiem, albo mi się zdaje, ale określić tego przeczucia nie potrafię.
5/6