Czytam Twój wiersz od wczoraj i dochodzę do wniosku, że do rozważań wystarcza mi piękna pierwsza strofa. Odniesienie do winnej latorośli jest oczywiście zasadne, bo i sam Jezus podobne porównanie wypowiedział. Ty wskazałeś na słabą wiarę oraz podpórki. Właśnie te dwie przestrzenie zachęcają do głębszych prywatnych rozmyślań.

Ja tylko skrótowo pozwolę sobie wskazać moje pierwsze kroki w rozważaniach, które wyszły od Twojego wiersza.

Bóg nazywany jest m.in. imieniem KADESZ, co tłumaczy się jako: INNY. Nie mam wątpliwości, że Ty, Kornelu, masz ten temat zgłębiony. Natomiast dla mnie pięknie to współbrzmi z Twoją pierwszą strofą w powyższym wierszu. JHWH jest INNY. Świętość (Kadesz) nie jest przestrzenią moralną, ale wybraniem, a więc darmową łaską. A dalej uzewnętrznia się to postawą, którą jest zwróceniem twarzy (serca) ku Bogu. Ten, kto stoi z NIM twarzą w twarz, ten jest Kadesz, bo ON taki JEST. Ta moja nieidealna myśl widoczna jest w całej historii Ludu Wybranego, a nawet więcej, bo ona bierze swój początek w pytaniu Boga skierowanym do Adama w Raju: "Gdzie jesteś?" (Rdz 3,9).

I tu wchodzę w kolejny krok moich rozważaniach. Mianowicie nam się w głowie nie mieści, że Bóg jest Kadesz, że ON jest INNY. ON jest inny, niż nam się to wydaje! ON jest inny, niż nam podpowiadają nasze wyobrażenia i podpórki. Jestem pewien, że wszyscy bez wyjątków będziemy pozytywnie zdziwieni, gdy prawdziwie staniemy z NIM twarzą w twarz w odpowiednim dla nas czasie (albo bezczasie).

Tutaj trochę też patrząc na pozostałe strofy Twojego wiersza: człowiek oczywiście chciałby rozumieć wszystko, a w tym także Boga. Jednak prawda jest taka, że JEGO nie da się zrozumieć. Człowiek nie jest w stanie pojąć i zrozumieć Boga. Jedyne, co możemy zrobić, to zaufać Mu. Zaufać Jego Słowu.

Tu by wszedł temat nadziei, który już pod innymi wierszami poruszaliśmy wskazując, że nadzieja chrześcijańska jest oczekiwaniem na dopełnienie się / wypełnienie się Słowa, które wypowiedział do człowieka Bóg. To jest jak czytanie Tory. Zwój papirusu zaczepiony jest do dwóch wałków, które według spojrzenia rabinicznego są wykonane z rajskiego Drzewa Życia. Czytając Torę przewijamy papirus z wałka na wałek, a w ten sposób wypełnia się Słowo Boże. To jest zwyczajne nasze, codzienne życie. Tu nie ma przypadków. Nadzieja nasza jest radością, bo mamy pewność, że wypełni się Słowo powiedziane nam przez Boga. Tu nie ma przestrzeni na wahania, tu jest jedynie przestrzeń oczekiwania na wypełnienie się. Słowo już stało się Ciałem, a teraz czekamy na Jego powtórne przyjście. I to jest niesamowicie radosne! 😇

Wiara nasza jest jednak słaba, bo i my słabymi jesteśmy. Stąd biorą się przeróżne podpórki. Ważne jest jednak, jak sądzę, żeby człowiek znajdywał czas na autorefleksję, która będzie te nasze słabości i podpórki zauważała i nazywała wprost. To stawanie w Prawdzie jest niesamowicie ważne. A to dlatego, żebyśmy właśnie odrzucali własne nadbudowania wyobrażeń o Bogu, bo przecież ON jest INNY. 🤗

Dobrze jest wracać do Abrama. Dobrze jest wracać do Szymona rybaka i pamiętać o tym, że ON mówi do nas, byśmy zaczynali ciągle od poczatku; byśmy wychodzili z kraju swoich ojców; byśmy ufali Jemu; byśmy nie szli za swoimi wyobrażeniami, ale przyjmowali to, co ON nam daje. A ON daje zwyczajność i codzienność, bo kto będzie wierny w rzeczach małych, ten będzie i wierny w wielkich, a nawet wiecznych. Alleluja!

Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho! 😊🙋🏻‍♂️

Chyba każdy śmiertelnik choć raz w życiu podchodzi do tematu Boga. Jego istnienia, natury lub braku. Dla mnie Bóg jest doskonałym biologiem, fizykiem i matematykiem. Świat stworzony przez Niego jest prosta w doskonałości:)
Człowiek lubi jednak zajmować się filozofowaniem* do czego ma prawo:)
Pozdrawiam Kornelu :)

Każdy Go sobie próbuje ulepić, wyobrazić...a wystarczy tylko stosować się do dekalogu i wierzyć w dobro, miłość, przyjaźń, szczerość, serdeczność...wówczas będzie bliżej Boga niż sobie wyobrażał, a gdy już Go sobie całego ulepi zobaczy w nim siebie...
Pozdrawiam

Ciekawie, refleksyjnie. Pozdrawiam serdecznie

Wspaniały wiersz! Pojmowanie Boga balansujące na krawędzi Jego istnienia. 'Istnieć jako puste miejsce po sobie' jest bardzo oryginalnym stwierdzeniem - dla mnie wyraża wpływ Boga poprzez przeszłe wieki wiary w niego, choćby nawet nie istniał. To takie szczere i prawdziwe - 'ktoś kto prawie nie istnieje'. Bardzo celne wyznanie wiary umysłu jednocześnie myślącego i wierzącego. Bo czy nie można wierzyć oscylując pomiędzy pewnością a zwątpieniem? Myślę, że można, a nawet, że jest to najbardziej naturalne podejście. Gratuluję i pozdrawiam serdecznie!

Wierzę w Boga i Mateńkę Najświętszą.
Nigdy nie miałam wątpliwości- wiem może to dziwne.
Nie modlę się na klęczkach nie latam bez przerwy do kościoła, ale rozmawiam.
Może to słaba wiara, nie wiem, ale wiem, że Bóg nie oczekuje od nas specjalistów w każdej dziedzinie.

Dobrze, gdy Bóg jest bliski - taki mój, choć niedoskonały jak ja.
Wtedy jest łatwiej...

Człowiek jest słabą istotą. Potrzebuje wsparcia, szczególnie w sytuacjach stresowych - wojny, burze, grzmoty, pioruny, potopy...więc według potrzeb "lepi"sobie bogów. Jest ich coraz więcej. Ostatni na jego (ludzką) podobiznę i jeszcze uwiecznia GO na obrazach.
Mój Bóg jest wysoko inteligentny. Nie śmiem spojrzeć w Jego oblicze, a co dopiero uwieczniać go na papierze, który w końcowym etapie znajdzie się w koszu. Refleksyjny tekst i warty dyskusji. 6/5 Serdeczności

To ciekawe, najpierw Bóg ulepił człowieka, a potem/teraz człowiek ulepił/wciąż lepi Boga/boga...Pozdrawiam ciepło noworocznie na dróżkach mlecznych:)

Ten wiersz traktuje moim zdaniem o poszukiwaniu Boga. Próbujemy zrozumieć i nadać sens jego istnieniu, analizując biblię, obserwując przytidę. Ciekawe jest to poszukiwanie nawet jeśli tej wiary jest mało. Każdy ma chyba inne o stwórcy wyobrażenie i oczekiwanie względem jego działań. Wiersz jak zwykle niebywały, końcówka świetna. Pozdrawiam serdecznie.

Każdy z wierzących wierzy w ciut innego Boga. Życzę Ci, by Twój był Ci wsparciem w trudnych chwilach.