Dzięki za wpis. Jest dokładnie tak, jak mówisz. Spotkałem się nawet z takim porównaniem, że szukanie jej to nieustanna gonitwa za własnym ogonem (Czesław Miłosz)....

Dziękuję. Zobaczę Twój wiersz.

Coś w tym jest, ale nawet gdy wierzymy w słowa Chrystusa "Ja jestem Prawda", to i tak większość z nas samodzielnie próbuje oddzielać plewy od ziarna oraz kąkol od pszenicy. Mało tego, to dążenie sprawia nam radość bez względu na spodziewany wynik, tak jakby samo szukanie prawdy było ważniejsze od niej samej. Nie jest przypadkiem, że William Blake w swojej, co prawda heretyckiej, wizji nazywał Niebo Krainą Intelektualnych Łowów. To chyba z tego powodu umówiłem się kiedyś z moim nieżyjącym już Przyjacielem na przyszłe spotkanie w największym antykwariacie w Nowej Jerozolimie. Jeśli Niebo i przyszła Prawda miałby polegać na bezczynnym zażywaniu Światłości Wiekuistej to myślę , że po pierwszych stu latach popełniłbym samobójstwo. Dlatego o wiele bardziej jestem przywiązany do biblijnej wizji życia wiecznego na Nowej Ziemi i do Zmartwychwstania Ciała, niż do astralnej wędrówki nieśmiertelnej duszy. Pozdrawiam serdecznie.

:)

Też sądzę, że poezja jest nie najgorszym narzędziem do poszukiwań.... właściwie to ta cecha poezji mnie napędza do pisania wierszy .... Dziękuje za Twój wpis.

Oczywiście, że nie, bo spokój, skuteczność, czy chęć uniknięcia kłopotów, bólu sobie i innym wymuszają na nas kompromisy. Maksymalne wykorzystanie to też trudno zdefiniowane, bo wiele czynników, w tym zwykłe szczęście odgrywa swoja rolę. M

Zgadzam się z Twoja definicją , ale cóż , mimo dobrych chęci, nie zawsze życie w zgodzie z samym sobą się udaje... Pozdrawiam,.

Wszyscy twierdzą że w pewnym momencie trzeba dojść do prawdy atomowej - niepodzielnej i prawdy kwantowej - prawdy definiującej(w sposób aksjomatyczny) najbardziej podstawowe prawo wszechświata. Niestety okazuje się że prawdy aksjomatyczne nie do końca i nie zawsze są prawdami, wręcz przeciwnie są jak gdyby sprawami umownymi.
To jakby wszyscy się zmówili że nie można patrzeć w prawo można tylko na wprost i w lewo. I to co jest po prawej stronie nie istnieje bo nie jest widoczne. Nagle ktoś znajduje sposób na patrzenie w prawo poprzez lewe ramie, za pomocą lustra. I co się dzieje wtedy? okazuje sięże myśliciele po prostu od dawna szukali sposobu na patrzenie w prawo przez lewe ramię część z nich skręcała sobie przy tym kark inni próbowali stosować lustro ale polegli na odwróconym obrazie, ale byli i tacy którzy zastanawiali się co będzie jak się uda lub nie uda. I wtedy kto był ważniejszy ci którzy próbowali czy ci którzy zastanawiali się "co będzie gdy". A może wszyscy? Jednak ważniejsze jest czy wszyscy zauważyli że brakuje także widzenia do tyłu.

Z tej właśnie "nieoznaczoności" prawdy rodzi się w nas ciągle dążenie do dalszego poznawania tego, co jest dalej...

Czyżbym trafił ł w sedno, to co myślimy że jest prawdą nie zawsze prawdą jest?

Twój komentarz dał mi do myślenia. Zwłaszcza to, o podszyciu prawdy fałszem... Znakomicie alegorycznie rozwinąłeś myśl wiersza. Pozdrawiam serdecznie.