Zauważ, że staranne, klasyczne wykańczanie szczegółów charakteryzowało również jego obrazy surrealistyczne. Surrealizm nie był dla niego pretekstem do bylejakości. Był mistrzem.

Dziękuję za Twoje zaangażowanie się w temat. Rozumiem ową wewnętrzną pokorę, o której piszesz i nie mam powodu, by twierdzić, że w stosunku do Salvadora Dali nie da się tego zastosować. Serdecznie pozdrawiam. :)

Przyznam się bez bicia, że w kwestii biografii tegoż artysty (i wielu, wielu innych również) jestem ignorantem. Natomiast o co innego mi nieco tu chodzi.
Wpisując w komentarzu "pokora" mam na myśli, drogi Kornelu, wewnętrzne usposobienie człowieka (może być też to znane jako "cnota"). Termin "pokora" ze względu na naszą małą zdolność wykraczania w myśleniu poza ramy, które sami sobie budujemy w głowie (o tym już w pierwszym komentarzu), utożsamiamy często z chrześcijańskim podejściem do życia. Może to i słusznie, a na pewno wskazywałoby to na coś dobrego. Natomiast mnie chodzi bardziej o to wykraczanie poza własne ograniczenia w myśleniu własnym. Bez względu na to, czy facet wierzył w Boga, czy nie, prawdopodobnie pierwszym u niego było właśnie przekonanie o własnym geniuszu. To więc był niby-bóg dla tego człowieka. Pokora natomiast jest wewnętrznym usposobieniem człowieka, który rozumie wyższość Boga, w tym wypadku boga, ponad nim samym. Dzięki temu człowiek taki, a więc pokorny, zawsze będzie siebie i swoje życie ustawiał w relacji sługi w stosunku do – nazwijmy to umownie – "siły wyższej". Innymi słowy: człowiek pokorny, to człowiek posłuszny. Posłuszny, ale nie głupi. Posłuszny, ale nie bezmyślny. Posłuszny, ale nie cierpiętnik. W tym sensie właśnie, wykraczając we własnym myśleniu i postrzeganiu innych, wspomniałem o pokorze i prostocie Daliego. Bez względu na to, czy był w stosunku do drugiego człowieka opryskliwy, czy nie szanował innych przez wywyższanie siebie, czy był sfiksowany na punkcie swojej sztuki, to był jednak posłuszny geniuszowi, który posiadał, a więc własnemu bożkowi. Coś mu wewnętrznie zapewne wskazywało, że zdecydowanie musi być nastawiony na własne ego. Tu właśnie objawiała się jego pokora względem wewnętrznego głosu, względem ów wyższej siły. To rozumienie moje jest jednak obarczone oczywiście ograniczeniem, bowiem prawdziwa pokora obejmuje całokształt ludzkiej egzystencji, a więc obejmuje również stosunek człowieka do innych ludzi, a także całego świata stworzonego. Jeśli chodziłoby więc o Daliego, to o pokorze można by mówić jedynie chyba w takiej szczelnej relacji między nim a jego bóstwem / geniuszem. Bylaby to jedynie relacja dwuosobowa (ty - ja tudzież to – ja). To właśnie próbowałem w nim dostrzec przy okazji obrazu chleba. Uważam, że ktoś, kto nie ma w sobie wewnętrznego spokoju oraz pokory i prostoty, nie potrafi w taki sposób spojrzeć na chleb, w jaki oddał to swoim genialnym piórem ekscentryk i egocentryk Dali. Zapewne niełatwo to uchwycić myślą, bo to zdaje się był bardzo hermetyczny świat w głowie artysty albo w sercu jego. Natomiast niewątpliwie musiała tam być wewnętrzną dyspozycja wobec czegoś wyższego, co on uważał za boga tudzież bożka. I myślę jeszcze, że ten temat chleba miał jednak swoje źródło w myśli chrześcijańskiej.

Całość jednak naszej wymiany zdań może się okazać dobrym punktem wyjścia do rozważań nad tym, czy sam potrafię spoglądać na drugiego człowieka wykraczajac poza swoje ramy myślowe. Nie wszyscy jesteśmy chrześcijanami, nie wszyscy są tu katolikami (co nie? 😊), a jednak dobrze jest czasem spróbować spojrzeć na świat oczyma tego drugiego. Nie po to, żeby przejąć jego sposób myślenia, ale by go nie oceniać pochopnie. A to już chyba droga do pokory. Ładnie się pisze i mówi o tym, a w życiu trudniej, co wiem z własnego doświadczenia.

Jeszcze raz Cię pozdrawiam serdecznie. Hej ho!

Zawsze cieszą mnie Twoje komentarze, zwłaszcza, że u mnie następuje chyba stały spadek ilości komentarzy, które sam zamieszczam. Z różnych względów. Paradoksalnie, Twój komentarz utwierdził mnie w moim zdziwieniu wywołanym tym obrazem, bo jak przypomnę sobie to, co wiem o życiu Salvadora Dali, to wiele można o nim pomyśleć, ale raczej nie to, że był człowiekiem pokornym. Jego życie , te które toczył poza malowaniem, było nieustannym informowaniem świata, że jest geniuszem i to takim, jakiego świat wcześniej nie widział. Za życie koniecznie chciał mieć swoje własne muzeum i dopiął swego. Przez wiele lat urządzał osobiście każdą salę tego muzeum. Podobno nie uprawiał seksu ze swoja żoną bo twierdził, że geniusze nie mogą się rozmnażać. Megalomania była jego cecha główną ... No chyba , że to wszystko były pozory, ale ja nie bardzo wierzę w takie dobro "w sercu swym" , gdy na zewnątrz widzę bestię... :)

Dziękuję za Twoje miłe słowa. Podzrawiam:)

Surrealizm obrazów Salvadora Dali był często zanurzony w humorze. Mój wiersz próbuje odtworzyć prawdziwe zdziwienie, gdy po raz pierwszy zobaczyłem obraz "Koszyk chleba", a następnie wyczytałem, że Dali uważał go za jeden ze swych najważniejszych obrazów.

Tak, właśnie ta "nietypowość" tego obrazu mnie zatrzymała, chociaż prawdę mówiąc , wolę jego "typowe" obrazy. Pozdrawiam.

Tak, trudno o bardziej zwykły przedmiot sztuki, jak bochenek chleba.... Pozdrawiam.