Niby poważni… subtelni…
Pełni rezerwy, dyskretni…
Lecz w śmiałości skrępowani,
W pewnych cechach niekompletni .

Oni są wśród nas…

Przemykają gdzieś ukradkiem,
Ze spuszczonym nisko wzrokiem,
W butach, a jakby na boso,
Bezszelestnie… krok za krokiem.

Twarze w cieniu ukrywają,
Nie patrząc nikomu w oczy,
Nigdy przodem nie idą, bo
Strach przed nimi zawsze kroczy.

„Przepraszam, proszę, dziękuję”
Z rumieńcem na twarzy mówią,
Nie chcą z siebie dać więcej, gdyż
W rozmowie dziwnie się gubią.

Oni żyją wśród nas…

Nie chcą uwagi przykuwać,
Zbędne im jest, się wyróżniać,
Aby uniknąć tłumaczeń,
Przeważnie nie chcą się spóźniać.

Przywdziewają brak kolorów,
Z żołądkiem ściśniętym żyją,
Zawsze wszystkim zalęknieni,
We własnym świecie się kryją.

Spotykam ich czasem w sklepach,
W tramwajach i w tłocznym metrze,
Poznaję po drżącym głosie…
I po wyskubanym swetrze…

Oni są obok nas…