cicho . głucho . nieprzyjemnie
echo wpadło do przerębli
smętny szept uleciał ze mnie
pośród zimnych snów się kłębi

i jak stado węży wpełza
gdzieś pod skórę mimo woli
zaczerniając mowy piękno
zimną wodę w siebie chłonie

a ja siedzę jak postument
oczekując na cud światła
który włożą mi do trumny
ci dla których mrok okradłam


- coś -

wszystko do czego dążymy przepadnie
zniknie jak oczu ostatnie mrugnięcie
a wartość słowa popłynie na dno
w miejsca gdzie trudno sięgnąć pamięcią

wszystko to na nic . na chwil zaledwie
krótkich jak jedno życie człowieka
który na siłę chce zdobyć pewność
że prócz enigmy coś jeszcze czeka

a więc dążymy z góry pod górę
przez morskie sztormy i ciepłe fale
nic że przepadnie . póki się żyje
coś nas popędza dalej i dalej


- aksamitka -

popłynęła myśl swobodna
nad dachami latarniami
w których świetle ćmy tańcują
z pyłu tkając snów aksamit

a ja miękko otulona
gonię trwonię w ciszy mroku
tą co płynie jak szalona
w gwiezdnym pyle tkając spokój

i jak ćma pocieram skrzydła
o brzeg luny roziskrzony
eterycznie i lirycznie
kończę tkając tu androny

ale jeśli myśl tę złapiesz
nad dachami latarniami
piórem zapisz ją na karcie
atramentem jak aksamit




. pozdrawiam WAS kochani .