Był sobie basałyk straszliwy

Co żył w zamku ponurym

Ludziom zionął ogniem w twarz

I był bardzo niebezpieczny



Ale miał też swoją słabość

Co nikt nie wiedział o nim

Lubił czytać książki mądre

I znał się na eudajmonizmie



Twierdził, że szczęście jest celem

I że trzeba być cnotliwym

Ale tylko wtedy, gdy nikt nie patrzy

Bo inaczej byłby nudny



Pewnego dnia znalazł w piwnicy

Stary kuferek frymuśny

W środku były stroje kolorowe

I peruki różnorodne



Basałyk nie mógł się oprzeć

I zaczął się przebierać

W sukienki, spódnice i kapelusze

I tańczyć przy muzyce



Ale nie zauważył, że ktoś go widzi

Była to księżniczka śliczna

Co była więziona w zamku

I czekała na księcia



Księżniczka zobaczyła basałyka

W takim niecodziennym stroju

I zamiast się bać albo uciekać

Zaczęła się śmiać do rozpuku



Basałyk poczuł się zawstydzony

I chciał się schować pod ziemię

Ale księżniczka była tak urocza

Że zapomniał o swojej złości



Zaprosił ją do swojej komnaty

I zaczął jej opowiadać

O swojej pasji do filozofii

I o swoim pragnieniu szczęścia



Księżniczka była zachwycona

I zaczęła go polubić

Bo okazało się, że basałyk

Ma duszę czułą i szlachetną



Tak się zaczęła ich miłość

Co trwa do dziś nieprzerwanie

Basałyk i księżniczka żyją razem

W zamku pełnym radości



A ludzie już się ich nie boją

Bo wiedzą, że są dobrzy i mili

I często odwiedzają ich w gościnie

By podziwiać ich stroje frymuśne.