No to widzę, że się całkiem rozumiemy ;)
Czasami jedyne co możemy, to właśnie się dobijać (bo na nic innego nie ma ani siły, ani ochoty). Tak sobie myślę, że im szybciej dosięgniemy "dna własnego smutku" tym ten stan szybciej mienie. A jeszcze czasami da się tego stanu co nieco wykorzystać artystycznie .

Ciesze się, że i tobie muzyka przypadła do gustu ;D Szczerze mówiąc, to byłym prawie pewny, że nie będzie ona ciepło przyjęta, ze względu na to jaki z niej bije chłód (albo ogień, to zależy ). Czasami dolewamy benzyny bezwiednie, a czasami całkiem świadomie. Każdy powinien znać swoje granice.
Pozdrawiam Niedzielnie.

Naprawdę aż do samego rana ? Mam tylko nadzieję, że jednak zasnęłaś chociaż na trochę, i że mój wiersz nie wywarł na tobie takiej traumy, że tylko ciągle o nim myślałaś.
Podmiot liryczny jest raczej typem, który pogodził się w pewnym sensie z tym co się dzieje, i zamiast walczyć wbrew sobie, postanawia zawrzeć sojusz. Odczuć całym sobą, by szybciej ten dziwny stan się skończył.
H.D.C. posiada według mnie tyle odzwierciedleń negatywnych emocji, że pomaga się pogrążyć bez reszty - i jeśli ktoś nie umie z tego czerpać, to zwyczajnie go to rozerwie od środka (tak myślę). Twoje klimaty i moje mają bardzo często tą samą temperaturę ;D jeśli muzyka się podoba, to tym bardziej się cieszę.
Nad długością i treścią wiersza sporo myślałem i próbowałem wielu rzeczy, więc naprawdę ciesze się że i również to jakoś zalśniło ;)