Wiecznie odległy liczący fale chodzi w te same miejsca z aurą intensywnych rozważań unosi się w powietrzu wibrując ,
piszesz tak pięknie ze nie mam odwagi na własne słowa .
Zostawiam gwiazdki

Zacznę od odniesienia do końcowych dwóch wersów. Myśli są autentyczne, mają swoją genezę w ludzkim wnętrzu i póki tam siedzą mają swój pierwotny sens, znany tylko ich autorowi, natomiast myśli wypowiedziane są już pozbawione jakiejś części swojej tożsamości, podlegają obróbce przez inne umysły. Nie przez przypadek przy swoim nicku umieściłam motto: "pomiędzy wargami a głosem coś umiera..." - tak właśnie czuję i podejrzewam, że nie tylko ja.
Bohater Twojego wiersza jest świadomy tej prawdy i dlatego jego myśli pozostają niewypowiedziane.
Jest jakby ponad przyziemnością, nie wymusza niczego od otoczenia, bo nie jest mu potrzebna gra pozorów, jego bogactwem, takim prawdziwym jest jego wnętrze.

Ostatnie pytanie retoryczne nasunęło mi wspomnienie fragmentu z jednego z moich ulubionych filmów, i nie jestem pewna, czy przypadkiem już go gdzieś tutaj nie przytaczałam, a mianowicie padł tam taki mały dialog, pozwolę go sobie tutaj przytoczyć:
"- Czemu nie mówisz, co sobie myślisz?
- A czemu ty nie przestajesz mówić, co myślisz? (...) Wszyscy mnie nagabują, bym więcej mówił. Po co? Co mi da wyjawianie każdej myśli od świtu do nocy? Co mi da mówienie, że czasem nie umiem jasno myśleć i dobrze pracować?"
Myślę sobie, że często milczenie i trzymanie myśli dla siebie jest dobrym wyjściem. Nie zawsze, ale nie jest to nic złego. Tak samo jak nie jest niczym złym czy niewłaściwym siedzenie na ławce i jedzenie słonecznika w natłoku własnych myśli. W takich chwilach człowiek właśnie żyje; dostrzega drobnostki, analizuje, odpoczywa, rozmyśla. Nawet jeśli czasem gubi się w tych myślach, to wciąż próbuje je w sobie rozwiązać, poukładać. Dla mnie, dla czytelnika, Twój wiersz to piękny obraz człowieka, który potrafi dostrzec w otaczającym go świecie czas, i rozciąga go najmocniej jak potrafi, by dzień trwał zawsze odrobinę dłużej, tak samo by noc dłużej mogła zatrzymać w swoich objęciach. Nie wiem, co autor miał na myśli i kim tak naprawdę jest człowiek z wiersza, ale ja go widzę jako wolną duszę, która nieustannie poznaje siebie i to, co dzieje się dookoła.