Miło że to doceniłaś już od razu patrząc na wiersz ;) Oszczędność w środka, za to maksimum przekazu ;)
Dziękuję za bycie tutaj i za zaopiekowanie się wierszem w swoich ulubionych, naprawdę to doceniam ;l)
Również pozdrawiam serdecznie, Zaspany

Wiesz Małgosiu, ostatnio dość często kiedy sięgam po pióro to kiedy stawiam ostatnią kropkę, czuję, że to co napisałem jest zrozumiałe dla mnie, bo też osobiste w dużym wymiarze, a niekoniecznie jest to coś co "czuję" jakbym chciał publikować. Nad tym wierszem też się zastanawiałem, ale przemogłem się, i dobrze, bo wyszło z tego bardzo dużo ciekawych, i trafnych refleksji. To jest cudowne, kiedy w jednej rzeczy można zobaczyć tyle różnych perspektyw i odniesień ;)
Na brak weny rzadko narzekam, chyba że mi naprawdę doskwiera. Ale to też jest dobry moment by wrócić do tego co już jest napisane. Odświeżyć spojrzenie i zaczerpnąć z własnych notatek.
Pozdrawiam serdecznie ;)

Myślisz? W sumie tak tego nie postrzegałem, a może to jest klucz do zrozumienia,.. Albo chociaż jeden z kluczy. Może wyjdzie, że to też PL sam siebie odstawił, i powinien "wziąć się za siebie", "od czego zacząć"? Ta jedna refleksja nadaje nowe znaczenie, i tworzy więcej pytań. Ale to dobrze , bo wiersz mimo stwierdzenia faktu wciąż żyje i nurtuje.
Został on opublikowany, bo na łanach innych ten się najbardziej według mnie nadawał;D A co do paragonowego odzwierciedlania mnie, to miło mi ! W tym sensie zawsze będę gdzieś w pobliży, chociaż odosobniony ;D Czuję obowiązek by ognisko płonęło najwyżej i najjaśniej jak się da (oczywiście wszystko w ramach bezpieczeństwa) , bo są pewne honory które żywi muszą uczynić by wspominać zmarłych. Również udanego weekendu, kto wie, może też z ogniskiem i wspominkami w ten wspólny czas zadumy, zwany Dziadami, (albo Zaduszkami, jak kto woli). ;)

Płynie się trajektorią zagubionego liścia na tafli wody blisko brzegu, ani to tam, ani to tu. Ciesze się, że mój wiersz zbudził refleksję ;) Pozdrawiam i życzę miłej soboty ;D

To w takim razie nie musisz się czuć sam w tej samotności, bo nie tylko ty tak masz ;) (to dobrze i niedobrze jednocześnie ,zależnie od perspektywy). Dobry sposób z tym spontanicznym zapisywaniem. Na pewno to zapełnia puste kartki i może rysuje tory na pociąg jakichś kolejnych wierszy/refleksji. U mnie to jest tak, że bez zastanawiania o czym, po prostu pisze parę linijek i już temat sam się tworzy, dopiero ciąg dalszy i końcówkę trzeba delikatnie wyważyć. Sztuka to trudna i nie ma w niej skrótów. Dziękuję za treściwy komentarz i trafną refleksję ;)
Również pozdrawiam i życzę zastrzyków weny (chyba że zastrzyki straszą, to może być również i wena w tabletkach ;) )

Czasami to się czuje, że albo wiersz jest zbyt osobisty, albo taki byle jaki, i własne wnętrze nie pozwala go ujrzeć innym . Naprawdę dziękuję za słowa otuchy i te pozytywne wykrzykniki. Od razu czuje się zmotywowany ;D Bez ściemy! Tylko weny dalej brak.
Oj Łezko, nawet jakbym faktycznie poszedł spać, to i tak byłbym strasznie zaspany wstając, a paradoksalnie nocą powstają najciekawsze notatki czy wiersze. Uśmiech jest już teraz, bo widzę, że wiersz się przyjął :)
Również pozdrawiam ciepło i cynamonowo ;)

Miło cię widzieć Sisy ;D Ciesze się , że Ci się podoba, bo ostatecznie jeszcze godzinę temu nie miałem intencji go wrzucać. Wiele z moich wierszy (jak nie wszystkie) jest bardzo osobistych, a ten nie jest wyjątkiem. Tak jak mówisz, widnieje na pierwszym planie taki zagubienie i oderwanie, a kiedy ono się pojawia, to ciężko wrócić na właściwy tor.
Za gwiazdki dziękuję - nimi jakoś sympatyczniej zawsze się robi ;) Również Cię pozdrawiam ;)

Dziękuję :)
Rzecz w tym, że Schmertzwelt gdzie by się nie poszło jest taki sam, bo nie o miejsce przemieszczanie się chodzi. To tak jak z magnesem - dopóki się czegoś dodatniego nie przyciągnie, to nie ważne ile się będzie szło i w którą stronę, zawsze wszystko będzie odpychane poza zasięg chwytu. Dystans jest umowny, nieokreślony, ale mimo to wciąż czuć że "za daleko". ;)

Ma to sens, i pewnie tak jest. Prawdę i szczerość da się rozpoznać, a trafia ona jak na przestrzał do świadomości czytającego. Ja z natury lubię wszystko kwestionować i dociekać, bo jest więcej niż tylko dwie strony medalu( czy też prawdy). Całe życie szuka się dobrych odpowiedzi. ;)

Kiedy wątpisz, odsłaniasz się, zrzucasz maski swego ego, bo ci ono wisi, jak i to, co kto ma do powiedzenia, co myśli, pomyśli, itp... Wtedy właśnie Muza ma szansę przedrzeć się głęboko do Twojego wnętrza i Ci coś zaśpiewać szczerego do szpiku tak, że jeśli zdołasz to ogarnąć w swoim warsztacie, to wynik może dać satysfakcję nie tylko Tobie, tylko z tej racji, że opublikowałeś słowa, które nie wyrażają biadolenia ego, a prawdę, którą rozpoznać w sobie może każdy czytelnik :) Tak jakoś, zdaje się, bywa

Dzięki za wspierające słowa. Kiedy się zahaczy jakiś temat, czasami bywa tak, że prawie wszystkie myśli zaczynają go uzupełniać, to porównaniami, to innymi słowami streszczającymi to o co wewnętrznie chodzi. Pewnie to z muzą jest prawdą, choć nie można jej mieć niestety na zawołanie, tylko raczej odcierpieć swoje, i mieć cichą nadzieję. Niestety, będąc zagubionym , jest się zagubionym praktycznie we wszystkim na raz. Ciężko się potem odkorkować z tego stanu 😅