Tytuł poważny, a treść nie do zrealizowania. Zaraz sam zamieszczę nowy wiersz:)

Dzięki za opinię. Rozumiem.

O tak, a życzliwych można ze świecą szukać...Jednak nawet drobna podpowiedź czy sugestia może pomóc, jeśli się schowa dumę do kieszeni :)))

@JoViSkA: też uważam, że trzeba sporo napisać, żeby pisać dobrze. Mickiewicz napisał dobrze ponad 1000 wersów rymowanych zanim wydał „Ballady i romanse”, które też miały w sobie ładne kilkaset wersów. Natomiast na tym etapie wers już na pewno był jego taktem, a nie wędzidłem.

Zapewne dojrzewa się szybciej, gdy się ma pod ręką życzliwego krytyka.

@Kornel Passer: chyba nie rozpatruję tego w kategoriach dobra czy zła. To jest po prostu obserwacja przyrodnicza. Wszystkie portale poetyckie, które widziałem, tak działały (a widziałem i chyba z 10). Myślę, że tak jak we wszystkich tego typu miejscach, znajdzie się tutaj trochę dobrej poezji, a niektóre utwory będą nawet wybitne. Natomiast zapewne będzie to na marginesie działania tej społeczności. Energia działania nie jest tutaj w odnajdywaniu dobrego utworu – cokolwiek to znaczy – a w narcystycznym pędzie do sławy, choćby w wąskim gronie swoich chwalicieli. Czasami ta energia spada na nieco mniej intensywny poziom, na poziom znajdowania i obracania się w jakiejś wspólnocie.

Wiersze Marty Surowieckiej – te, które przeczytałem – są dosyć lekkie i mają w sobie ciekawą myśl oraz ciepłą emocję. Mógłbym dużo takich przeczytać z przyjemnością.

Oczywiście zgadzam się z tym, że liczy się jakość, nie ilość...no ale gdzieś szlifować kunszt trzeba, bez ocen i komentarzy trudno obrać dobry kierunek, szczególnie osobom, które opierają się na talencie jako takim, bez odpowiedniego zaplecza...Tę wiedzę nabywamy poprzez wymianę zdań w komentarzach...poza tym, w myśl powiedzenia "praktyka czyni mistrza" uważam, że trzeba dużo pisać, byle wena dopisywała :)

Myślisz, że jest aż tak źle? Wspominam niektórych byłych uczestników portalu tylko ze względu na dobre wiersze, a ilość wierszy wyprodukowana na portalu przez danego piszącego nie ma dla mnie znaczenia. Zobacz sobie wiersze Marty Surowieckiej, która od dawna już tu nie pisze. Była też poetka o pseudo "pierdolamento", ale jej wierszy nie ma, zabrała je odchodząc.

Tak, o sławie. Te badania dotyczyły bezpośrednio muzyki popularnej, ale nie ma powodu, aby sądzić, że w poezji działają inne prawa.

Natomiast ten towar, który tutaj ludzie(autorzy) w ogromnej większości chcą nabyć to właśnie sława, a nie dobry wiersz.

Ok, ale Ty mówisz o sławie w ogólności, a jeśli chodzi o dobrą poezję, to chyba tak nie działa.

NB. Są badania, które mówią, że jak się chce być sławnym, to po prostu należy często o sobie przypominać. Stąd taka strategia, żeby często (np. codziennie) wstawić utwór, żeby ludzie cośtam wpisali, to po prostu racjonalna strategia promocyjna. Jak ludzie reagują, to znaczy, że jest się na dobrej trajektorii – niezależnie od jakości proponowanego utworu.

Dzięki. Spojrzę w link troszkę później.

A Koziołka Matołka też oczywiście znam i często czytałam swoim synom jak byli mali.

Bardzo cenne jest Twoje wyjaśnienie, co do przyczyn takiego właśnie spojrzenia i podejścia do "lekkiego rymowania". Pozdrawiam raz jeszcze :)

Widzisz Moona, ja w bardzo wczesnym dzieciństwie byłem pozytywnie "faszerowany" Koziołkiem Matołkiem Kornela Makuszyńskiego, którego uwielbiałem, bo nie umiejąc jeszcze czytać, mogłem po obrazkach poznawać, jaka pod danym obrazkiem jest zwrotka. Nie wiem jaka jest Twoja znajomość tego Komiksu, bo tak to trzeba nazwać, gdyż składa się z obrazków pod którymi znajdują się zwrotki tekstu, w układzie jeden obrazek, jedna zwrotka. Tekst jest napisany ośmiozgłoskowcem który przy głośnym czytaniu wyraźnie artykułuje średniówką. Pamięć dziecka jest chłonna, więc znalem całe bardzo długie fragmenty na pamięć i przy okazji jakoś nasiąkłem tym ośmiozgłoskowcem. Teraz używam go tylko do żartobliwych wierszyków, które przychodzą mi tak łatwo, że trudno mi uważać je za twórczość. O ile pamiętam napisałem tylko jeden poważny wiersz rymowany, który był ekfrazą do obrazu Blake'a "Duch pchły".

Chyba wiem Kornelu o co Ci chodziło.
Że wiersze należy ubierać "w formę i słowa" stosownie do okazji.
Czyli tak półżartem- nie idzie się na pogrzeb w krótkich spodenkach i w koszuli hawajskiej.
Pozdrawiam niedzielnie :)

M. Szymański, nie rozumiem , co Ciebie pcha do tej nieuzasadnionej niczym agresji. Jeśli już chciałeś się wtrącić w moją wymianę zdań z Mooną, co oczywiście samo w sobie nie było niczym złym, to jednak trzeba było przeczytać nasz dialog ze zrozumieniem. Mówiąc "prawdziwe wiersze" miałem na myśli te SWOJE wiersze, które nie należą do MOJEJ "żartobliwej strony twórczości", o której napisała Moona. W tym konkretnym zdaniu nie zajmowałem się oceną czyjejkolwiek twórczości, tylko nawiązywałem do konkretnej wypowiedzi Moony dotyczącej mojej poezji. O zdolności do rymowania na zawołanie też pisałem w KONTEKŚCIE rozmowy o żartobliwej poezji i tylko takie żartobliwe rymowanie miałem na myśli, a nie poezję rymowaną w ogólności. Na drugi raz najpierw spróbuj może zrozumieć tekst do którego się odnosisz w swoich wypowiedziach. Twój pogląd na temat mojego wierszyka wskazujący, że to nie jest wiersz, bo zawiera „koncert życzeń” zostawiłbym bez komentarza, gdyby nie to, że muszę dodać, że ja sam nie uważam go za twórczość poetycką, ale z zupełnie innego powodu. Potraktuj moją wypowiedź wyłącznie jako odpowiedź na Twoją nieuzasadnioną zaczepkę, bo nie chciałbym kontynuować rozmowy.

Mam łatwość rymowania. Ośmiozgłoskowcem prawię mogę wolno mówić. Może dlatego rymy nie wydają mi się poważne w "prawdziwych" wierszach.

Mam na tyle wyczucia
Że gdy coś mi nie służy
Po pierwszym wersie przestaję czytać
I problem się nie wydłuży.
Pozdrawiam z uśmiechem.

Ależ mój drogi Odyseuszu,
jasne, że swoje piękne wierszyki
będę Ci puszczał w rytmie muzyki.
Jeden na dobę z rana , z wieczora,
aż się obudzi w Tobie potwora.
Wtedy zobaczysz jaka to zmora,
i wnet zawołasz swego doktora.

Racja. Pozdrawiam serdecznie:)

Ja też każdy mój wiersz, który napiszę, następnego dnia zawsze, ale to zawsze, poprawiam. Więc wnioski są proste. Pozdrawiam:)

Akurat Ciebie to nie dotyczy, bo ostatnio bywałeś na tyle rzadko, że teraz powinieneś zamieszczać wiersz dziennie :)

To samo myślę... Pozdrawiam:)

Dzięki za wejrzenie w ten temat. Pozdrawiam:)

Dzięki. Pozdrawiam serdecznie.

Dzięki. Pozdrawiam serdecznie:)

Też dorzucę wierszy z tuzin
do wspólnego TW gara,
żeby nikt mi nie marudził
żem leniwa lub nudziara! :))

Właśnie zmierzam do laptopa,
zaraz wierszy będzie kopa,
jak je wrzucę na portalu,
wątpię, czy będziecie w raju.

Rozumiem. Ja lubię dłubać w wierszu, jak już mam to, co najważniejsze... Pozdrawiam:)

Dzięki. Na zdrowie!

Dzięki! Serdecznie pozdrawiam:)

Zgadzam się, że w dobie Internetu poezja często traci na jakości przez nadmiar treści publikowanych bez większej refleksji. Chcieliśmy jednak wolności słowa i ja mamy. W czasach, gdy dostęp do publikacji był ograniczony, poeci musieli staranniej wybierać swoje utwory, co niewątpliwie podnosiło poziom literacki. Warto jednak pamiętać, że nawet w obecnej "wierszotokowej" rzeczywistości twórcy dbający o jakość zawsze znajdą sposób, by poddać swoje dzieła głębszej analizie i będą zamieszczać do czytania wartościowe - ich zdaniem - utwory. Z pewnością jednak "zachęta" do większej selekcji przydałaby się wielu piszącym. To trudny temat, wymagający rzetelnych przemyśleń.

W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych istniała jeszcze prasa literacka, a Internetu nie było. Radar, Poezja, Okolice, Miesięcznik Literacki, lokalne pisma. O publikacje w nich nie było łatwo, a jednak udało mi się opublikować trochę w nich trochę wierszy. Wtedy normą było, że nawet znani poeci nie mieli możliwości publikowania wszystkich wierszy, a to sprawiało, że trzeba było wybierać do druku najlepsze wiersze. Ta wewnętrzna konkurencja już eliminowała wiersze słabsze. Obecny "wierszotok" internetowy nie jest dobrym zjawiskiem i nikt mnie nie przekona, że jest inaczej. Oczywiście twórcy dbający o jakość poezji i tak będę poddawali swoje wiersze odpowiedniej refleksji, ale praktyka tego portalu, że prawdopodobnie wielu piszącym przydałaby się do tego "zachęta". Mój żartobliwy wierszyk dotyka śmiertelnie poważnego tematu kondycji poezji w ogóle. Przyzwolenie na pisanie i czytanie "na chybcika", czyli właśnie na modłę internetowo-wikipediczną uważam za jeden z syndromów upadku znaczenia poezji.

O to chodziło ... tylko, czy to by w czymś pomogło? Wątpię. Poza tym, można byłoby upychać wiersza na innych portalach.

Takiej rady jak napisałeś nie udzielałem. Nic by się natomiast nie stało, gdyby ograniczono zamieszczanie wierszy przez jednego autora do jednego wiersza np na trzy dni. Pozdrawiam.

Hi, hi ... nie komentować, nie pisać nowych wierszy - jakoś nie mam ochoty zastosować się do Twoich rad, przynajmniej teraz.

Bardzo Tobie dziękuję za komentarz. Serdecznie pozdrawiam!