taki wiersz wkładam do szuflady. Po jakimś czasie, kiedy czytam go ponownie już widzę, że inaczej bym go napisała. Albo go poprawiam, albo czeka dalej. Pozdrawiam

Mój nawet najnowszy wiersz jest zawsze ostatni... bo przecież nie wiadomo, czy jutro napiszę coś nowego i czy w ogóle jeszcze cokolwiek napiszę :) Ale poeci wciąż "wierszują", więc nawet jeśli nie zanotują jakiegoś tekstu, to mają go w głowie... Pozdrawiam cieplutko i z podobaniem, rzecz jasna✨ B.G.

Ależ, Kornelu, poeci nie przestają pisać wierszy i Ty o tym doskonale wiesz :-)).

Myślę, że to właśnie była odpowiednia pora i miejsce na jeden z wierszy "ostatnich". Tak wg mnie powinien smakować i wyglądać taki wiersz.

Ostatnie wiersze mają to do siebie, że zawsze są o czymś, nawet jeśli z pozoru o niczym.

Akurat w tym czasie kościoły ortodoksyjne obchodzą Triduum Paschalne. Wczoraj przeżywali pamiątkę Wieczerzy Pańskiej. W tym właśnie kontekście odczytuję Twój wiersz. Czytam go jako spojrzenie na Tajemnicę ostatnich chwil życia Jezusa, a więc Tajemnicę Zbawienia, którą oczywiście ubierasz słowami w swój własny styl poetyckiego dyskursu.

"Znowu napisałem
swój ostatni wiersz,
tym razem w czwartek" –> to dla mnie ewidentne odniesienie do tzw. Ostatniej Wieczerzy Jezusa z Apostołami. Przysłówek "znów", a w tym kontekście chyba nawet bardziej partykuła wzmacniajaca, wskazuje na charakter czynności, o której mowa. Dla mnie jest to odniesienie do Wieczerzy Pańskiej, która jest przeżywana we współczesnym Kościele. Mowa więc tu jest o tu i teraz "Tajemnicy zbawienia". To jest w ogol bardzo obszerny temat dotyczący Eucharystii i obecności Chrystusa w konsekrowanych postaciach wina i chleba, które stają się Krwią i Ciałem Pańskim. Domyślam się, że ze względu na osobiste doświadczenia wiary autora ten temat akurat jest tu pobocznym. Ja natomiast go zauważam. Idźmy jednak dalej.

"po kolacji
składającej się z odsmażonego
naleśnika" –> odrobina ironii, która nie jest mi obca z lektury Twoich wierszy. Wręcz jest uzasadniona w kontekście całego wiersza. Mamy tu bowiem wskazanie na sposób przeżywania Misterium. Świetnie tu widać, jak w słowa peela, którego ja odczytuję jako Jezusa, wpisujesz domniemany sposób myślenia Jego nam współczesnych wyznawców. To jest już kunszt poetycki.

Druga strofa nadal w nieco ironicznym tonie zdaje się wskazywać na umniejszaną wagę wydarzeń zbawczych. Zatrzymuję mnie porównanie do "bibuły z klasera". Tu się zastanawiam, czy aby nie za szybko zminimalizowałem temat Eucharystii.
"Klaser bez znaczków" jest jak pamiątka bez znaczenia. Może to być też odniesienie do jedynie ustnego tudzież spisanego w Ewangeliach przekazu o ostatnich dniach życia Jezusa. Zero zdjęć, które świadczyłyby jednoznacznie o prawdziwości wydarzeń.

Odniesienie do Miłosza w kolejnej strofie wskazuje na próbę nadania dodatkowego kolorytu blednacym wydarzeniom sprzed dwóch tysięcy lat.To również odniesienie pośrednie do polskiej mani upiekszania wiary, tradycji, religii, kultu. Jest to jednak również odniesienie do tego, że Jezus posługiwał się konkretną symboliką, która była ogólnie rozumiana przez Żydów Jemu współczesnych.

Kolejna strofa jawi się jako odniesienie do Krzyża. Nagość, samotność, drżenie, brak pomocy i wsparcia. Jednocześnie ton wypowiedzi jest łagodny. Brak tu emocjonalnych wyrzutow ze strony mówcy.

Ostatnia strofa myślę, że podobnie jak przy wierszu o Jonaszu poniekąd odkrywa zamysł autorski. Nazwałeś to ostatnio "droczeniem się z Bogiem". Wpisałeś więc tu w wypowiedź peela (Jezusa) wątpliwości czy aby napewno zbawienie dokonało się w odpowiednim czasie i miejscu. Na tym kończy się wiersz, żeby czytelnik mógł podjąć własne rozważanie w nakreślone temacie. Tu bym jeszcze zwrócił uwagę na to, że w odróżnieniu od wszystkich wcześniejszych strof, gdzie pojawia się stwierdzenie "mój wiersz" w liczbie pojedynczej, tu pojawia się rzeczownik "wiersze", a więc liczba mnoga. Myślę, że jest to wskazanie odróżniające tamtą jedyną Paschę Zbawiciela od Triduum Paschalnego, które obchodzą wierni od wieków każdego roku. W tym sensie mowa by tu była w ogóle o zasadności przeżywania Świat w takiej formie jaka znana jest chrześcijaństwa, a jeszcze głębiej obrządkom katolickim oraz ortodoksyjnym.

Tonjest pierwsza myśl, która nasunęła mi się po przeczytaniu Twojego wiersza.
Myślę jednak, że można ten wiersz również spokojnie odczytać bez kontekstu wiary. Byłaby tu więc mowa o poezji jako sposobie przeżywania własnego życia. W tle słychać by było pytanie o sens i zasadność tworzenia poetyckiego, a także swoistą tęsknotę za byciem w poezji rozumianym. Tu nie bez znaczenia przecież pojawiło się odniesienie do Miłosza i jego tęsknotą za Ojczyzną, która jednak nigdy nie doceniała tego, co sięga głęboko. Częściej zdaje się być nierozumiejącą miłością życia. Język i nadawanie mu kolorytu wspomnieniami z przeszłości stanowią sposób na przeżywanie pewnego rodzaju samotności duchowej.

Dzięki za kolejny piękny wiersz i możliwość popływania w interpretacjach. Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Ja coraz częściej łapie się na tej "ostateczności "

odnajduję się w Twoim wierszu werset po wersecie... nie może być ostatni...