Subtelne ornamenty słowne absolutnie są na miejscu, nawet w takim miejscu i rzeczywistości... a może właśnie dlatego są potrzebne, by to miejsce i rzeczywistość oswoić... Prawdziwy poeta - władca słów - choć zazwyczaj wygląda niepozornie - potrafi słowem zaklinać rzeczywistość, stroić ją w ornamenty... Inna rzecz, niestety, że niewielu jest takich (szczególnie w owej przaśności ), którzy to potrafią dostrzec, docenić i należycie ocenić :)

Ten wiersz jest przez nas niezrozumiały zupełnie tak, jak życie Ryszarda Milczewskiego. Największy kontrast polega na tym, że – co wspominasz w swoim wierszu – jego życie codzienne odbiegało od wyobrażeń o osobie poety. Natomiast najpiękniejsze wiersze pisuje właśnie życie. Bez względu na to, czy jest pokrwawione, czy przeżuwane jak kiszka. Swoją drogą – kiedyś już chyba upubliczniłeś tu wiersz o stołówce w zakładach mięsnych. Obrzydzają mnie te opisy mięsa, ale to pewnie przez to, że nie jadam takich "rarytasów". Inna sprawa, że one uwydatniają właśnie kontrast między tym, co się człowiekowi wydaje, a tym, co zwyczajnie jest codzienne i brutalne.
Warto też zwrócić uwagę, że człowiek z zewnątrz stoi w świecie zimnym, szarym i ponurym, a wnętrze jego (człowieka) jest kolorowe. To masuwa pytanie: na ile nam się chce trochę drugiego człowieka przeżuć, żeby go poznać od środka, żeby poznać jego smak i zauważyć koloryt. Facet z mięsnego albo babka z kiosku mogą się okazać geniuszami albo chociaż świętymi dnia każdego.
Pozdrawiam Cię. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Moim zdaniem to świetny wiersz! Masz swój oryginalny styl pisania, który bardzo cenię.
Tutaj uderza prostota obrazu, bo tak ma być.
Pozdrawiam serdecznie Kornelu - Gocha :) 5/6