Tak się złożyło, Kornelu, że chwilę przed tym Twoim wierszem, ja zamieściłem swój o nadziei. No, więc bez zbędnych ceregieli przeciągnę sobie Twój na moją stronę przestrzeni poetyckiej. 🙃🤗 A, co! Temat nadziei jest oczywiście bardzo szeroki, a ja nie będę tu nawet próbował wypunktować chociaż części z tego zagadnienia. Natomiast przejdę od razu do tego, co mnie interesuje w mojej przestrzeni wiary. Twój wiersz zresztą wkracza w tematykę wieczności. Filozofowanie o bytach doskonałych zostawię Grekom i mądrym Polakom. Ja tylko tak delikatnie o nadziei chrześcijańskiej spróbuję kilka zdań napisać.

Otóż w Starym Testamencie pojawia się słowo "batah", które odnosi się do bezpieczeństwa, pewności i braku zatroskania. Natomiast w Nowym Testamencie pojawia się na określenie nadziei słowo greckie "elpis". Ono to oznacza radosne oczekiwanie na coś. I to nam rzuca wspaniałe światło na przestrzeń chrześcijańskiej nadziei. Ona bowiem nie ma w sobie ani krzty wątpliwości. Nadzieja chrześcijańska, to nie jest dumanie pt.: może się wydarzy, a może się nie wydarzy albo: albo się uda, albo się nie uda. Nadzieja chrześcijańska nie jest oparta o jakieś zmienne warunki zewnętrzne świata. Chrześcijańska Nadzieja jest oparta o fundament Słowa Bożego. Bóg dał obietnicę człowiekowi, a skoro On jest Prawdą i nie ma w Nim fałszu, to Jego Słowo Prawdziwie wypełni się! A więc Nadzieja chrześcijan to jest radosne oczekiwanie wypełnienia się obietnicy Bożej. Tu nie ma ani milimetra przestrzeni niepewności. Wypełnienie obietnicy, owszem jest rozciągnięte w czasie, ale to nie zmienia faktu, że dane Słowo dokona się prawdziwie. Czas jest rozciągnięty nad głowami ludzkimi po to, żeby Chwała Najwyższego ujawniła się poprzez zewnętrzność ciała. Po to przecież ono jest. Świat jednak widzi nadzieję inaczej. Właśnie w oparciu o wątpliwość, czemu nie ma się co dziwić, bo świat Go nie zna. Nas jednak mało powinno zajmować to, co mówi świat, bo my nie jesteśmy ze świata. Jesteśmy w świecie, ale nie jesteśmy ze świata. Nas interesuje i zajmuje Słowo Boże. A Ono jest klarowne. Tak więc radość oczekiwania na ujrzenie w pełni Jego Chwały jest tym, co wyróżnia nadzieję chrześcijan.

W Twoim wierszu użyłeś sformułowania "kod wszechświata". Może i jest coś w tej matematyczności Mądrości Bożej. Ja za maleńki jestem, żeby to dostrzegać i rozumieć, ale czasem coś przeczytam. Natomiast do mnie bardziej mówi prostota Boża niż kodowanie. Jest więc Słowo, jest obietnica, jest radość oczekiwania. Tyle mi wystarczy. 🙃 Natomiast z tą radością oczekiwania, także Twój wiersz nabiera światła nieco innego, a pusta przestrzeń obok imienia nabiera znanych kształtów. 😊 Ja natomiast w moim marnym wierszyku próbowałem ukazać drogę ludzkiego dojrzewania do tego oczekiwania w pewności. Wyszło jak wyszło, ale dopełnienie mojej refleksji znalazłem u Ciebie.

Pozdrawiam Cię. Hej ho! 😊🙋🏻‍♂️

Pięknie!
Widać, że osoba z wiersza była kimś wyjątkowym.
Pozdrawiam Kornelu :)

Świetnie wyważony wiersz, bez jednego zbędnego słowa, bez żadnego brakującego zdania. Oddający to, co powinien oddać wiersz o stracie i uświadamiający, że szczęśliwi są ludzie, którzy umieją zachować w umyśle utraconych bliskich. Wcale nie cierpią bardziej po stracie, po prostu pamiętają lepiej i pamięcią zastępują pustkę.

Kornel nie wiem co napisać chyba tylko to, że ten wiersz trzeba przeczytać kilka razy( przynajmniej ja) aby uświadomić sobie jego głębię.

Tak się dzieje. Ja czasami w ten sposób rozmawiam z moim Tatą. Zmarł, akurat kiedy zaczynaliśmy się dogadywać. Był od dzieciństwa praktycznie sam, także podczas okupacji na wschodzie, okolice Wołynia, AK, potem u Berlinga, żeby na zachód, stalinizm. Mówił, że o wszystkim napisze, ale dopiero w wolnej Polsce. Nie dożył.
Pozdrawiam

Chyba nie da się (?) naszej czasoprzestrzeni na inny obszar kosmosu zamienić ... – bo to nie o zamianę chodzi, tylko o to, żeby dalej czuć czyjąś obecność, choćby przez wspomnienia i rozmowy, które ciągle żyją w głowie. To wiersz o przyjaźni, która nie kończy się na odejściu – takiej, która trwa ponad czasem i miejscem, jakby w jakimś wspólnym "schowku na myśli".
Ludzie, których naprawdę kochamy, zostają w nas na zawsze – jakby ich dusza przesiąkała nasze myśli.

"Kochać to także umieć się rozstać. Umieć pozwolić komuś odejść, nawet jeśli darzy się go wielkim uczuciem. Miłość jest zaprzeczeniem egoizmu, zaborczości, jest skierowaniem się ku drugiej osobie, jest pragnieniem przede wszystkim jej szczęścia, czasem wbrew własnemu."(Van Gogh)
I tak sobie jeszcze pomyślałam o tych których nie ma.
O miłości. że muszę przypominać sobie jak wygląda.
Wiersz zawiera ( dla mnie) różne wątki- bliźniacze- spięte klamrą.
Bo nigdy nie przestaje się kochać- miłość odchodzi wraz z nami
5/6

Cię przecztać trzeba czasu
Wartko się Cię nie da
Ale hałas czynisz w myślach
A nam tego trzeba

Szacu i gwiazdy szczere