Kornelu;

dziękuję.
Rozumiem i cieszę się.

Pozdrawiam.

hibiskus: napisałem to w tym sensie, że Aleksander był poganinem, natomiast oczywiście zgadzam się , że religie monoteistyczne też dają wyznawcom poczucie pewności siebie.

Witam,

czy tylko pogańskiej?
Odnoszę wrażenie (lata obserwacji), że większość religii daje taką - ma wpływ na mentalność...

Pozdrawiam serdecznie.

Realne fakty z jego życia mieszają się z fikcyjnymi i nie da się teraz wielu rzeczy rozstrzygnąć (patrz: serial paradokumentalny na Netflix). Pewne jest,że musiał mieć w sobie nie lada pewność siebie, a talowa jest często oparta również o przekonania religijne (pogańskie), i w tym przypadku pewnie tak było... :)

Nie jestem tytanem wiedzy historycznej. Znam historię bardzo wybiórczo, a mianowicie kieruje mną pasja i chęć poznania bliżej określonych, konkretnych postaci, bo właśnie ludzie interesują mnie najbardziej. Wiersz jest pokłosiem raczej dawnych fascynacji Aleksandrem Macedońskim, które mną owładnęły około trzydziestki, gdy uświadomiłem sobie, że taki Aleksander w moim ówczesnym wieku to miał za sobą zdobycie pól świata:) Aleksander w przeciwieństwie do późniejszych, bardziej historycznie rozpoznanych wodzów i cesarzy starożytności nie jest za bardzo znany nam, jeśli chodzi o jego poglądy, cechy osobowości itd. Wiersz jest napisany intuicyjnie, chociaż oparty jest w pewnym sensie o wiedzę historyczną. Serdecznie dziękuje za Twoją głęboką refleksję. Pozdrawiam serdecznie.:)

PSPrzepraszam za literówki. histirii i 5/6

Widzisz Ambrosio, ja nie miałem na myśli FIKCYJNEJ LINII FRONTU, tylko tą RZECZYWISTĄ. Już się trochę poznaliśmy, więc chyba nie myślisz , że nie odróżniam pozornej , chamskiej niby chrześcijańskiej, nawalanki politycznej, w której rządzi język nienawiści od „walki o prawdę Ewangelii”, o której mówi Pismo. W tej rzeczywistej walce nie ma znaczenia narodowość, państwowość czy wyznaniowość. W Niemczech jest o tyle łatwiej, że katolicyzm obecny jest mało narodowy i prawie niezaangażowany w walki polityczne. Poza tym Niemcy poprzez deklaracje podatkowe wybierają świadomie przynależność wyznaniową, więc mniej jest tych niby-katolików, co u nas. Ale mimo wszystko, jak spojrzysz szerzej na Niemcy , nie tylko przez pryzmat ludzi, z którymi masz kontakt, to sytuacja nie wygląda już tak różowo, gdyż wartości chrześcijańskie są spychane na margines. Pozdrawiam😉

A, to tylko dorzucę jedno spojrzenie jeszcze na przestrzeń frontu, o którym wspomniałeś. Ogólnie nie czytuję, co tam się wypisuje w internetach, bo na co mnie to... Później bym musiał łazić wkoło przyczepy z godzinę, żeby się wyciszyć do modlitwy. Natomiast czasem spoglądam na strony katolickie, żeby sprawdzić, czy rzeczywiście patrzą po chrześcijańsku na to, co wkoło. Mam na myśli polskie około katolickie portale informacyjne. I mnie to czasem przeraża. Napisałeś, że ja jestem na jednej z lini frontu. To hasło powtarza się w odniesieniu do Niemiec. Natomiast ja, maleńki, w ogóle tego frontu tu nie odczuwam. To jest niesamowite, gdy czytam właśnie czasem w tych polskich mediach, jakie to spustoszenie się dzieje w sercach Niemców. A ja tego nie widzę, gdy z nimi rozmawiam. Przeciwnie wręcz, widzię wielu ludzi w kościele (nie tylko w jego katolickiej części), którzy prawdziwie żyją Chrystusem. I tu należy także zaznaczyć, że to, co mówią i proponują prezesi różnych gremiów, niekoniecznie jest głosem tych, którzy siedzą ze mną w kościelnej ławce. Ja widzę proces zmiany, który dotyczy całego Kościoła. To jest jak rozwiązywanie Łazarza z płócien pogrzebowych. Marta mówi, że już śmierdzi, a Jezus, żeby osunąć kamień, a później, żeby go uwolnić z tego, co go krępuje.
Jeśli zaś idzie o Europę, to zakładam, że oblicze tej ziemi ulegnie zmianie. Całkiem możliwe, że jeszcze za życia naszych dzieci. Sytuacja geopolityczne ulegnie zmianie. To się już dokonuje. Myślę, że zmienią się też granice wpływów i państw. Historia sama pokazuje, że nic nie jest w tej przestrzeni trwałe. A ja sądzę, że zmiana jest potrzebna. Ona będzie trudna, ale ostatecznie zwróci ludzi ku sercu, a tam ku Bogu. Dlatego ważne jest, żebyśmy umieli rozpoznawać znaki czasu. Hej ho!

Krótki Twój tekst, a jak zwykle wiele wątków. Żyjesz na pewno „prawdziwie, realnie, w dokładnie tym momencie historycznym, który właśnie się dokonuje”. Skąd to wiem, ano stąd, że żyjemy w czasach przesilenia kulturowego i cywilizacyjnego, które dotyczy też chrześcijaństwa, w tym sensie, że Europa, która powstała na fundamencie chrześcijaństwa, teraz postanowiła zanegować ten fundament. Ty jesteś gdzieś na jednej z linii frontu. Ja mogę Ci najwyżej podsyłać jakieś symboliczne paczki na front z symbolicznymi papierosami i czekoladą😊 Tak, to a nie masy, jednostki nadają kierunek. Aleksander był jednym z nich. Łatwo dziś o wywyższanie się moralne nad tymi, którzy żyli tysiące lat temu. Jak spojrzy się na dzisiejsze wzajemne wściekłe pożeranie się ludzi, chociażby tu na portalu, to skłonność do moralnej wyższości powinna się obniżyć. Tak, wróciłem z wierszami do rozmowy z wielkimi postaciami historii, literatury i sztuki w ogóle. Czasem lepiej pogadać z kimś ciekawym, kto nie jest umoczony we współczesne przykrości. 😊 Pozdrawiam😊

Zgadza się, ale jednak jedno jest raczej pewne, o ile w ogóle można mówić w takich kategoriach o tych czasach, a mianowicie, że nie zginął w walce. Mój wiersz delikatnie tą niepewność historyczną zaznacza (ostatnie dwie linie czwartej strofy). Dzięki za Twoją wizytę.

Miło mi, że przywołałem wspomnienia. Też mam pewne silne szkolne wspomnienia z historii starożytnej, tyle że związane z Juliuszem Cesarem.... Dziękuję i pozdrawiam. :)

Ciekawe.. Dzięki za opinię. Pozdrawiam serdecznie:)

Dziękuję za Twój wpis i serdecznie pozdrawiam:)

przepraszam za ten rozwlekły zapis ale nie wiem jak to się stało :)))

Tak, aż się nie chce wierzyć, że zmarł w wieku 32 lat... Pozdrawiam i dziękuję :)

Tak, tylko wspaniały Aecjusz, ostatni Rzymianin trzyma proporcje między akcja i rozkminami autora. Im późniejsze jego książki tym bliżej do skręcenia mózgu. Pozdrawiam.

Z dzieł Parnickiego czytałem tylko "Tylko Beatrycze" i pamiętam, że od jej zawiłości omal nie dostałem skręcenia mózgu. Aleksander Macedoński zafascynował mnie, jak kiedyś obejrzałem mapę jego podbojów i przeczytałem, że zmarł w wieku 32 lat. Stąd wiersz. Pozdrawiam:)

Dzięki za wpis. Pozdrawiam:)

Dzięki za pozytywną ocenę wiersza. Z pewnością Aleksander świętym nie był i w pałacowych rozgrywkach też musiał być mocny, ale jak się spojrzy na mapę jego podbojów to można się złapać za głowę. Interesuje się starożytnością od dawna i stąd od czasu do czasu jakaś postać z tamtych czasów trafia mi do wiersza. Pozdrawiam :)

Po części wziąłem pod uwagę tę możliwość i swój komentarz rozpocząłem słowami Aleksandra, tak, jakby żył. Dziękuję za cenną uwagę. Perspektywa "ducha" opowiadającego o swoim przeżytym życiu nadaje wierszowi wyjątkowej głębi i refleksyjności, zwłaszcza w kontekście rozliczeń z przeszłością. Widzę, że sięgasz po inspirujące wzorce – niestety, nie miałem okazji czytać Mastersa.

Dziękuję za Twój jak zwykle rzeczowy, ale i piękny komentarz. Tylko jedna drobna uwaga, która w żaden sposób nie umniejsza tego komentarz. Otóż wiersz jest pisany z perspektywy, kogoś, kto już przeżył całe swoje życie, łącznie zresztą ze swoją, w jego mniemaniu, niechlubną śmiercią. Taka technika patrzenia z punktu widzenia podmiotu lirycznego, który jest jakby "duchem", który opowiada o swoim przeżytym już życiu jest często przeze mnie stosowana w niektórych moich wierszach, zwłaszcza tych biograficznych. Nie jest to moim oryginalnym pomysłem, bo w literaturze taki sposób opisu postaci był znany od dawna. W poezji wzorcowym i świetnym przykładem są "Umarli ze Spoon River"-,Lee Mastersa. Pozdrawam:)