Witaj Kornelu. Dobry wiersz. Pierwsze skojarzenie jakie miałem przy lekturze odnosi się tytułu. Na myśl mi przyszła piosenka Blue Cafe - My road, też po angielsku. Reszta komentarza to już osobiste refleksje. A z tego co zauważyłem lubisz filozofię i jesteś dobrym obserwatorem, ale też dużo dajesz od siebie. To wyjątkowe i cenne.
Patrząc na konstrukcję świata... a raczej społeczność ludzi... cofam się pamięcią do okresu wczesnej młodości. Koledzy, przyjaciele, my, po prostu nasza klasa. Marzyciele, idealiści, buntownicy. "Z nami będzie inaczej", w ręku niektórych "Alchemik". Życie boleśnie "nas" zweryfikowało. Część rozpierzchła się po świecie, pozostali pojedynczy przyjaciele... dopóki się nie zmienili, a może zapomnieli kim byli. Byli łącznikami z czasów szkół. Ale stworzyli własne mikroświaty, wewnątrz nastawione na dawanie, czasem szczęśliwe, czasem nie, na pewno absorbujące energię z otoczenia. To było nawet do zniesienia, to było ok, gdy ich "świat" nie przeszedł w zwykły egoizm, gdy powinien mieć nazwę zdrowego egocentryzmu. Więc przyjaciele odeszli, a świat nagle okazał się tysiącem mikroświatów, nie znanych, obcych, ryzykownych w kontaktach. mających własną historię... i wtedy pojawiła się samotność. I pragnienie oddania wszystkiego co dobre, tej jedynej osobie. Bo to ma sens. Tylko to ma sens.
Pamiętam ze słyszenia serial "Kompania braci", kolega zachwycony mówił, byli bliscy jak bracia, gotowi do największych poświęceń. Po latach sam z dobrego kolegi stał się największą szują. Tak, Ci żołnierze byli braćmi, ale tylko na polu bitwy. Po wojnie zaczęli walczyć o coś innego. Może cel był ten sam, ale już walczyli równolegle. Z czasem z braci stali się konkurentami. W konkurencji o szczęśliwe lub wygodne życie.
P.S. Mówisz Kornelu że czytasz wszystkie wiersze a do mojego wiersza "dedykowanego" Tobie nie dotarłeś ;)
Pozdrawiam!

Często się zastanawiam, dlaczego wybitne i bardzo wrażliwe osoby - artyści niewątpliwie odznaczają się ponadprzeciętna wrażliwością - łatwo popadają w nałogi. Myślę, że właśnie ta wrażliwość powoduje, że niekiedy nie radzą sobie z rzeczywistością, a nałogi to po prostu ucieczka w inny świat, jakaś forma samoobrony. Szkoda, że przez to świat stracił wiele wybitnych jednostek.

Wiersz pokazuje, z jaką wielką siłą sztuka, w tym przypadku muzyka może oddziaływać na odbiorców. Pokazuje również, że do tworzenia potrzebna jest wrażliwość, odwaga bycia sobą i otwarte serce, bez względu na koszty. Mam poczucie, że między podmiotem a bohaterką liryczną istnieje jakaś więź, rodzaj jakiegoś wewnętrznego porozumienia.

Przypomniałeś mi trzy dziewczyny( które w końcu wyrwały się na długo z domów) w akademiku na środku miniaturowego pokoju, tańczące do muzyki J.Joplin :-) Masz rację, ta pieśń trwa. Zresztą nie tylko ona. Pozdrawiam :-)

Jej charyzmatyczny głos jest ponadczasowy . Pisała i malowała ale zaistniała głosem. Pozdrawiam serdecznie

Mieliśmy z siostrą taki czas że poszukiwaliśmy jakichś wzorców intelektualnych między innymi muzycznych. (siostra jest młodsza ode mnie o 11 lat ale jakoś tak wyszło że "szliśmy równolegle") poszukiwaliśmy nowych trendów muzycznych bo brat twardo siedział przy Nightwish i katował tym wszystkich. Ja w tym czasie próbowałem eksplorować Pop i techno cofając się także do klasyków Rocka. Siostra ograniczała się do piosenki młodzieżowej. Kiedyś przy papierosie rozmawialiśmy właśnie o Janis o tym jak jej polonistka opowiadała że to świetna piosenkarka lecz jako osoba to tak średnio. Oboje z siostrą dokładnie przestudiowaliśmy jej dyskografię. Siostra znalazła chyba ze dwie płyty które coś w niej poruszały ja umiałem zatrzymać się tylko na "Mercedes Benz" chyba dla tego że czułem że to taka ironia ze wszystkiego bo świat wtedy wydawał mi się taki z leksza sztuczny. Wracając do tej pogadanki od jej polonistki zrozumieliśmy wtedy z siostrą że nie trzeba być nie wiadomo jak wyeksponowanym w swoim nurcie muzycznym czasem wystarczy pokazać siebie w swojej twórczości by to piękno samo się pokazało.

Z definicji jakoś mnie nie rusza śmierć po przedawkowaniu, wtedy, jak ktoś ma wszystko i sp. swoje życie pozostawiając ból bliskim. Takich jak ona było sporo, Amy, Whitney i i i . Pozdrawiam

Nie znam twórczości wspomnianej przez Ciebie osoby, ale z całego wiersza bije (wg mnie) stylem Gaimana.

Uwielbiam Janis Joplin i jej twórczość i cieszę się, że podjąłeś się stworzenia wiersza nawiązując do niej. Najbardziej dotknęło mnie ostatnie zdanie. Mimo że nie było mnie jeszcze wtedy na świecie, gdy Janis odchodziła, więc i ja zapłakać nie mogłam, ale został i tak jakiś żal po takiej osobowości. Janis nie miała lekko, ale to jedynie potęguje moją sympatię nie tylko do jej utworów i wykonania, ale i do jej osoby, tak po prostu. Dziękuję za ten wiersz.

Kornelu: zaskoczyłeś mnie pozytywnie. ja też kiedyś popełniłam wiersz z Janis. we mnie Ona żyje do dziś. kolorowy ptak ze zranioną duszą. dlatego jest mi tak bliska...