Irysy mają pogmatwaną, emocjonalną budowę uspokojoną absolutnym pięknem. Wiersz się w to moje odczuwanie wpasowuje idealnie. Na obrazy van Gogha mógłbym patrzeć bez przerwy... Najwyższych lotów ekfraza. Ostatnie wersy, niezależnie od okoliczności pobytu artysty w St. Rémy, są uniwersalne tak jak obraz. Ukłony i serdeczne pozdrowienia :-)

razem z tobą Mistrzu

Sorry jakoś tak muszę zapytać(pewnie wyjdę na kretyna), bo niby można doczytać(nie tylko w twoim wierszu ale w wielu opracowaniach a nawet w wikipedii), że on ten obraz we wariatkowie malował. Ale ma się wrażenie, że to wariatkowo to było bardziej w jego głowie (na zasadzie czegoś od niego niezależnego narzuconego mu i niedobrego co mi jednak pomogło malować). A nie rzeczywisty epizod w jego życiu. Dobra pytanko, czy sugerujesz, że twórca musi być lekko rąbnięty by tworzyć wiekopomne dzieła?

Nie będę komentował tego dzieła bo to wyjdzie jak ocena świni co do dzieł mistrza kuchni ;)

Pozdrawiam :)

Wspomniany obraz Van Gogha jest dla mnie nieco smutny. Moją uwagę skupia nie biel jednego, ale omdlewanie wielu. Patrząc na ten obraz współodczuwam swoisty zawód, smutek, rezygnację, utratę witalności. Może nawet trochę rezygnację. To jeśli chodzi o moje odczucia związane z dziełem wspomnianego artysty.

Wiersz? Myślę, że traktuje poniekąd o tym, o czym zaczęliśmy również wczoraj rozmawiać, a mianowicie o współistnieniu rozumu i wiary. Przy czym wiersz Twój nie rozstrzyga czy one ze sobą konkurują, czy współdziałają.

Na pierwszy plan wysuwa się dla mnie pytanie: kim jest ów "Mistrz", do którego zwraca się podmiot liryczny? Tytuł wiersza mógłby sugerować, że chodzi o wielkiego malarza, jakim niewątpliwie bym Vincent van Gogh. Myślę jednak, że wspomniany artysta jest w tym wierszu raczej ukryty właśnie w podmiocie lirycznym. Odczytuję Twój wiersz tak, że to van Gogh prowadzi dyskurs z tajemniczym "Mistrzem". Czy jest nim Bóg? Czy jest nim Chrystus? W wierszu nie ma na ten temat żadnej wzmianki, ani podpowiedzi, ale można by na własne potrzeby przyjąć taką interpretację. Dlaczego tak sądzę? Van Gogh namalował swój obraz "Irysy" na rok przed śmiercią. Zastanawia mnie, czy prowadził on w sobie jakiś swoisty dialog z Bogiem? Czy myśl o życiu i śmierci krąży w jego głowie także wokół Chrystusa? Zaryzykuję interpretację wiersza, która twierdząco odpowie na postawione przeze mnie pytania.

Jeśli więc podmiot liryczny, za którego uważam w tym wierszu wspomnianego malarza, prowadzi monolog skierowany do Boga w osobie Chrystusa, to należy przyjrzeć się czego ten monolog dotyczy.

Pierwsze dwie strofy wiersza wydają się być podobne w układzie. Pierwszy wers każdej z tych dwóch strof jest wskazaniem na niedookreślone miejsce, w którym najprawdopodobniej właśnie znajduje się peel, a które jednocześnie jest zupełnie różne od otaczającego go zewnętrza. "Jak tu spokojnie" oraz "Jak cicho" – mówi peel. Następnie opisuje on zupełnie przeciwieństwo tych dwóch wstępnych określeń. Wydaje się być bardzio prawdopodobnym, że jest to opis szpitala psychiatrycznego, w którym malarz wykonał swoje dzieło pt. "Irysy".

Trzecia, a zarazem ostatnia strofa wydaje się być różna od wcześniejszych. Myślę, że podmiot liryczny wskazuje tu na miejsce, które zaznaczone zostało w pierwszych wersach wcześniejszych strof. Miejsce TK wydaje się być w orzeciwienstwie do opisu hałaśliwego i dynamicznego zewnętrza, a więc szpitala (w tej strofie peel wprost ujawnia miejsce fizycznego pobytu), być ogarnięte spokojem, wręcz swoistym zawieszeniem w przestrzeni: "unoszące się nad umysłem", "wypoczywa". Nasuwa się pytanie: o jakim konkretnie miejscu mówi peel? On sam określą je slowami: "za oknem tego szpitala wariatów." Czy ma na myśli fizyczną obecność poza szpitalem? Czy wyraża swoją chęć znalezienia się poza murami szpitala psychiatrycznego? Myślę, że nie. Myślę, że peel wskazuje na miejsce inne, niematerialne, metafizyczne, w którym się znajduje już, teraz, w trakcie wypowiadania własnych słów skierowanych do Mistrza. Czy można więc uznać, że trzecia strofa opisuje pewien stan duchowego wyjścia poza swoje fizyczne ciało? Czy miejsce opisywane przez peela może być płaszczyzną kontemplacji Boga? W mojej interpretacji wiersza zakładam, że tak właśnie jest. Myślę, że peel, a więc ukryty w nim Van Gogh, znajduje się w stanie (prawie) mistycznego doświadczenia spotkania z Mistrzem, którym jest Bóg, a dzieje się to na płaszczyźnie modlitwy, a więc wiary. Tu osiąga on spokój. "Jak dobrze nie pytać", "wypoczywa".

Tyle w kwestii odczytania wersów. Na tym jednak nie kończy się wiersz Twój. Wydaje się, że zastosowane zestawienie dwóch światów pociąga za sobą kolejny szereg pytań. Między innymi to: czy rzeczywistość empirycznego poznania świata kłuci się z doświadczeniem wiary? albo: czy rzeczywistość materialna, fizyczna wyklucza współistnienie rzeczywistości duchowej opartej na wierze? Te i inne pytania nie są postawione w wierszu, ale mogą być wynikiem jego interpretacji. W wierszu natomiast, w ostatniej strofie wydaje się być postawione ciche pytanie o stosunek rozumu do wiary. Peel mowi: "jak dobrze nie pytać". Zadawanie pytań jest domeną intelektualnego poszukiwania odpowiedzi, intelektualnego poznania, a więc dotyczy rozumu. Dalej PL wskazuje "nie uzasadniać". Jedynie nauka zadaję pytania i poszukuje na nie odpowiedzi. Wiara bowiem uznaje za pewnik to, co zostało objawione, a nie jest wytłumaczalne rozumowo. W moim odczuciu peel niejako wskazuje, że dobrze jest poszukiwać współdziałania rozumu i wiary. "Jak dobrze", "tylko widzieć" – to wskazania, że tam, gdzie rozum sięga kresu warto jest zanurzyć się w rzeczywistości wiary. Wręcz sugeruje nam peel, że podjęcie wysiłku takiego działania jest warte ludzkich starań.

Kornelu, znów spisałeś bardziej dobry wiersz, który porusza i myśli i uczucia, i duszę. Chcę się podążać w swoich rozważaniach za kolejnymi otwierającym się drzwiami kolorowych myśli. Wydaje mi się, że w swoich wierszach odzwierciedlasz własną fascynację rzeczywistością poznawania i zgłębiania tajników życia. Tych osiągalnych drogą naukową, rozumem, intelektem oraz tych, duchowych, które nie są dostatecznie wytłumaczalne, a jednak można je doświadczyć w sobie.
Pozdrawiam niedzielnie i życzę spokojności. Hej ho! 🙋‍♂️😃

Pięknie! Zewnątrz i wewnątrz. Co jest czym i co jest rzeczywiste? Chaos na zewnątrz czy spokój w głębi... Kto właściwie jest wariatem?... Ech, dużo tu materiału do rozmyślań, tak, jak lubię. Brawo :) Pozdrawiam

Patrząc na van Gogha często zapomina się o człowieku, którego nowatorskie malarstwo nie zastało ocenione za życia. Dzisiaj na aukcjach obrazy osiągają fantastyczne ceny, a on w chorobie i w zamknięciu nie przestawał malować.
Ciężkie życie i niedoceniony talent !

Ciekawy wiersz, którego tropy prowadzą do obrazu, ale nie opowiadają o nim wprost! Bardzo oryginalne podejście!
Serdecznie pozdrawiam:)

Niejeden twórca balansuje na granicy szaleństwa, ale też ją przekracza. Śmierć tu już się zakradała. Pozdrawiam

Obraz "Irysy" van Gogha jest jak epilog jego życia. Wśród niebieskich irysów jest jeden biały, który symbolizuje odmienność Vincenta. Był szaleńcem nierozumianym przez ludzi i samotnym w swojej nowatorskiej twórczości, opartej na emocjach i przeżyciach artysty.
Malarstwo van Gogha jest wyjątkowe, inspirujące.
Pozdrawiam serdecznie :)