Jutro, na V niedzielę zwykłą roku liturgicznego B w Kościele, przypada takie oto pierwsze czytanie:

"
PIERWSZE CZYTANIE
Marność życia ludzkiego

Hi 7, 1-4. 6-7

W wersji PREMIUM znajdziesz tutaj link do nagrania tekstu czytania.

Czytanie z Księgi Hioba

Hiob przemówił w następujący sposób:
«Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka? Dni jego czyż nie są dniami najemnika? Jak sługa wzdycha on do cienia, i jak najemnik czeka na zapłatę. Tak moim działem miesiące nicości i wyznaczono mi noce udręki.
Położę się, mówiąc do siebie: Kiedyż zaświta i wstanę? Przedłuża się wieczór, a niepokój mnie syci do świtu.
Dni moje lecą jak tkackie czółenko, i kończą się, bo braknie nici. Wspomnij, że dni me jak powiew. Ponownie oko me szczęścia nie zazna»."

Myślę, że pasuje ono do Twojego wiersza, Kornelu. Myślę też, że współgra z wydarzeniami z plaż Normandii, do których odwołuje się Twój wiersz. Wybrzmiewa tu mocno pierwsze zdanie z wypowiedzi Hioba:
"Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka?"

Trochę odstąpię od plaży Omaha, ale poniekąd pozostanę myślą w Normandii tamtych czasów. Otóż dwa lata temu próbowałem zdobyć dokumenty i jakieś bardziej szczegółowe informacje z Londynu o moim dziadku, który służył w armii gen. Maczka. A dokładniej to 10 lutego 1943 r. wcielony został do 1 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej Lekkie, który był w składzie 1 Dywizji Pancernej pod dowództwem
gen. Stanisława Maczka. Wojnę jednak rozpoczął jako radiotelegrafista w III dywizji 12 PAL w Złoczowie. Brał udział w bitwach gdzieś pod Skarżyskiem Kaminną, a później 9 lub 10 września trafił z innymi do niewoli niemieckiej. Został przetransportowany do obozu jenieckiego w Luckenwalde pod Berlinem. Tam oczywiście próbował uciekać, więc jednym z pierwszych transportów został przewieziony do obozu w Norwegii skąd 1 lipca 1942 r. zwiał i na pieszo udał się do Szwecji. Tam w polskim wydziale konsularnym otrzymał nowe dokumenty, tzn. paszport, który mam do dziś w moich zbiorach dokumentów po dziadku. W nim znajdują się pieczątki świadczące o tym, czym się tam zajmował. 1 lutego 1943r. z lotniska w Sztokholmie został zabrany wraz z polskimi żołnierzami do Londynu. Tam właśnie skierowali go do polskiej armii. Przebył więc stamtąd całą drogę przez Normandię, Belgię, Holandię do Niemiec, gdzie pod Wilhelmshaven zakończyli wojnę. Później wrócił do Polski. Jego dom rodzinny znajdował się w okolicach Tarnopola (w dzisiejszej Ukrainie), ale gdy już wracał do Polski, to wszyscy jego najbliżsi zostali przesiedleni na tereny dzisiejszego województwa Lubuskiego. Dokładnie tam skąd ja pochodzę. Takim oto sposobem zataczając wielkie koło po Europie przeszedł mój dziadek z Polski do Polski.

Ślad na psychice po wojnie oczywiście został. Dziadek był bardzo zamkniętym człowiekiem w sobie. Nie mówił dużo o tym, co przeżył podczas wojny. Ja oczywiście byłem zbyt mały, żeby spamiętać szczątki z tych niewielu opowieści, które dziadek opowiadał. Natomiast moi rodzice wciąż żyją, więc starałem się zebrać te informacje. Kontaktowałem się z archiwami w Niemczech, ale niestety dokumenty dziadka zostały spalone pod koniec wojny. Z Londynu też nie udało mi się otrzymać szczegółów. Szkoda. Tak czy inaczej cieszę się tymi kilkoma dokumentami, które mam, a także ciotka moja posiada medale po dziadku.

Temat tamtej wojny jest bardzo obszerny i trudny. Myślę sobie, że dobrze, jeśli nie zapomnimy o okropienstwie, do którego posunął się człowiek. Musimy wręcz wspominać te bolesne sprawy, żebyśmy nie stracili wrażliwości.

Twój wiersz oczywiście zgrabnie ukazał życie człowieka jako to miejsce krwawej, śmiertelnej walki. Rzeczywiście pewną analogię można tu dostrzec. Bardzo uderza ostatnia myśl z Twojego wiersza:

"Wiedziałem też,
że takie dni,
jak ten, na Plaży Omaha
nie kończą się
nigdy."

Także walka o siebie i swoje życie trwa nieustannie. Dobrze byłoby też wejść w rozważanie pt. czym jest ów życie, o które warto walczyć? Ale to już w kawałkach dyskutujemy sobie pod różnymi Twoimi wierszami.

Więcej tu można oczywiście, i nawet by należało więcej przemyśleć z Twojego wiersza. Ja jednak dziś zostawiam to dość osobiste, rodzinne wspomnienie dziadka walczącego o życie swoje, ale też i nasze.

Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Lubię do Ciebie zaglądać, bo zawsze się uczę, lub przypominam sobie...
Pozdrawiam ciepło Kornelu - Bezka 5/6

Świetne połączenie życia , z wątkiem historycznym .

Serdecznie pozdrawiam Kornelu :)

Analogia do życia jako takiego...? Nie wiem, ale to pierwsze co pomyślałem. Może przesadnie...?
Dobrze napisane
Pozdrowienia.

Jako, że te walki trwały około 3 godzin, bo na tyle mieli Niemcy amunicji do karabinów maszynowych, to też twój senny koszmar szybko się skończył. Poza tym było to okupione dużymi stratami, ale jednak zwycięstwo. Mnie się kiedyś przyśniła wojna atomowa, w czasie któreś płonął cały świat, a mimo, że upłynęło od tego czasu sporo lat, cały czas pamiętam.
Wiersz dla czytelnika bardziej refleksyjny i filozoficzny, dla ciebie pewnie niełatwy w pisaniu. Pozdrawiam
P.s. Literówka - ..obok padali