Z biegiem czasu to coraz mniej tych, którzy zostają. Dobrze po wysławiać przyrodę za to, że istnieje a my w niej.

Od tego są słowa ale nie każdy używa ich tak pięknie.
Pozdrawiam serdecznie.

Można i w taki sposób wysławiać dobre dzieła Boga, wszak wszystko w przyrodzie i w życiu człowieka zależy od planu i woli Wszechmogącego, Pana nieba i ziemi.
Wiersz przeczytałam z ciekawością a nawet z przejęciem. Oda godna uwagi i skłania do refleksji,
Pozdrawiam serdecznie.

Pięknie i mądrze...

"prawdziwe
jak dotyk i słowa
wypowiedziane na koniec drogi,
prosto w oczy
tym,
którzy zostają…"

Pozdrawiam serdecznie Kornelu.

Że wierszyk fajny, fajny, to wiemy, wiemy. Natomiast zastanawiam się, co tam pomiędzy...

Oczywiście już pierwsza fraza: "Wysławiam was", momentalnie po przeczytaniu odesłała mnie do słów Jezusa z Mt 11, 25:

"Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je dzieciom".

I jakoś nie umiałem się w moich rozważaniach wyrwać z tego kręgu myśli. Poszedłem więc tą drogą. Otóż w przywołanym fragmencie Pisma, Jezus robi bardzo ciekawe zestawienie dobrego z dobrym. Mianowicie obok mądrości i roztropności przywołuje swego rodzaju "prostotę serca", która w greckiej wersji Ewangelii zapisana została słowem: "nepios". I tu też się zatrzymałem na dłużej, bowiem to słowo tłumaczone jest w różnych przekładach jako: niemowlaki, małe dzieci, dzieci, prostaczki. To daje dość szerokie pole interpretacji.

Myślę, że po pierwsze należałoby stwierdzić, że Jezus nie przeciwstawia ów "nepios" – mądrości i roztropności. Zdaje się, że On raczej zauważa wybór Ojca pomiędzy dobrym a dobrym. I to mnie odesłało jeszcze dalej, bowiem przedwczoraj rozważałem akurat fragment także z Mateusza, ale nieco wcześniej zapisany, a mianowicie:

"A Jezus, znając ich myśli, rzekł: «Dlaczego złe myśli nurtują w waszych sercach?"(Mt 9,4) –> tu wydarzenie uzdrowienia paralityka w domu Szymona.

Właśnie! Dlaczego złe myśli nurtują w waszych sercach? Dlaczego złe a nie dobre myśli nurtują w waszych sercach?

I wracam do mojej myśli o Ojcu, który wybrał między dobrym a dobrym. Otóż w Bogu nie ma krzty zła, a więc niemożliwy byłby wybór pomiędzy złym a dobrym. Stąd to zestawienie Jezusa mądrości i roztropności z "nepios" (dziecięcą prostotą serca) jest, jak sądzę, wskazaniem na wybór tego, co jest głębsze, a przez to bliższe zrozumienia zamysłu Bożego. Właśnie! Zrozumienie... Ten termin chyba pomoże ogarnięciu sprawy. Dlaczego Ojciec wybrał "nepios" a nie mądrych i roztropnych? Zdaje mi się, że dlatego, iż mądrość i roztropność mają jeden wspólny mianownik, a jest nim dojrzewanie. Mądrość, którą nabywa człowiek, jest procesem. Mało tego, ten proces jest długotrwały i rozciągnięty na całość życia człowieka. Podobnie jest z roztropnością. Ta cnota wymaga oglądu spraw w szerokim ujęciu, a to powoduje dojrzewanie do podjęcia decyzji. Natomiast sprawa, o której mówił Jezus dotyczyła zupełnie innej przestrzeni. Chodziło o "objawienie":

"Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je dzieciom". (Mt 11,25)

To objawienie nie mogło podlegać procesowi dojrzewania. A zdolni je przyjąć w całości i od razu są jedynie ci, którzy mają serce otwarte na Boga i w prostocie przyjmują to, co On im objawia. To objawienie jest darem, który w żadnym calu nie jest zależne od dyspozycji umysłowych człowieka. Stąd właśnie nie wybrał Ojciec mądrych i roztropnych, bo oni rozbiliby to objawienie na drobne i uważali za owoc ich wysiłku intelektualnego. Tymczasem "prostota dziecięcego serca" przyjmuje Boże objawienie z pełną, nieograniczoną ufnością.

I tu jeszcze kolejny temat wchodzi. Zacząłem czytać tę nową encyklikę Franciszka. Czas mam więc się nie śpieszę, żeby łyknąć całość. Nie zależy mi na komentowaniu jej, ale na rozważeniu. I tak, jako pierwsze w ogóle ucieszyłem się, że wyszedł jakikolwiek dokument o sercu. Ten temat jest bardzo istotny. Szczególnie teraz, gdy tzw. ogół nie ma pojęcia i nie zastanawia się , czym serce jest. A spłaszczone ono zostało jedynie do roli jakiegoś siedliska uczuć, emocji i poruszeń, wzruszeń, echów, ochów, achów. Okropieństwo! Także, jak dla mnie, na plus, że powstał jakiś punkt wyjścia w dyskusji o sercu. Następnie zwróciło moją uwagę to, że Franciszek zestawia obok siebie serce i poezję. To jest ciekawe i myślę bardzo interesujące dla dalszych, własnych rozważań. Tak, czy inaczej, ta tematyka serca łączy się z przytoczonym przeze mnie fragmentem wypowiedzi Jezusa o "nepios". To słowo w Nowym Testamencie użyte zostało 15 razy. I właściwie wszędzie pasuje tłumaczenie "niemowlaki".

Wracam więc do urwanej wcześniej myśli z tym związanej. Otóż, jeśli w Mt 11,25 przeczytamy "niemowlaki", to – jak sądzę – wskażemy na zależności pomiędzy nowonarodzonym dzieckiem a jego matką. Chodzić będzie oczywiście o pokarm, o ssanie mleka z matczynej piersi. Wszystko oczywiście w kontekście tego objawienia, o którym już wspomniałem. I tu z pomocą przychodzi także Szymek rybak/pasterz:

"Odrzuciwszy więc wszelkie zło, wszelki podstęp i udawanie, zazdrość i jakiekolwiek złe mowy, jak niedawno narodzone niemowlęta pragnijcie duchowego, niesfałszowanego mleka, abyście dzięki niemu wzrastali ku zbawieniu - jeżeli tylko zasmakowaliście, że słodki jest Pan". (1P 2,1-3)

Pokarmem jest sam Jezus Chrystus, wcielone Słowo Boże.

Natomiast jeśli przyjąć tłumaczenie "nepios" jako małe dziecko, to sytuacja nieco ulega zmianie. Powiedziałbym nawet, że poszerza to perspektywę. Mianowicie małe dziecko poza przestrzenią miłości, którą jest dla niego karmicielka, a więc matka, zaczyna doświadczać także innej miłości, która jest różna od tej pierwszej. A jest to miłość ojca. One obie się uzupełniają, a jednak są zupełnie inne. Małe dziecko obok miłości intymnej, czyłej, bliskiej, karmiącej piersią, doświadcza teraz także miłość do której potrzeba zrobić krok wprzód, a która jednocześnie daje poczucie bezpieczeństwa i ochrony – także, gdy jest to niedostrzegalne fizycznie.

I myślę, że tyle wystarczy moich rozważań biblijnych wokół Twojego wierszyka.

Z tym przydługim marudzeniem wracam właśnie do tego, po co tu jesteśmy, a więc do Twojego utworu poetyckiego.

Dostrzegam tu zestawienie dwóch rzeczywistości: stwórcę i stworzenie np. drozdy śpiewające – w domyśle żywe, prawdziwe, stworzone przez Stwórcę oraz te stworzone przez człowieka, wytworzone.
Podobnie z zatoką, którą ukształtował Stwórca oraz tą, którą namalował artysta – malarz.

Myślę, że sedno sprawy ukryte jest w ostatniej strofie. Ona jest inna niż dwie wcześniejsze. Tutaj nie ma już mowy o tym, co empiryczne, doświadczalne, dotykalne, ale mowa jest o prawdziwości! I sądzę, że to jest klu Twojego wierszyka, a więc zbliżenie się do pojęcia Prawdy. To zresztą, jak sam nie raz przyznawałeś w komentarzach, jest częsty motyw Twoich poetyckich zainteresowań. I tu jest ciekawa rzecz w trzeciej strofie, a nawet dwie:

1. Zestawiłeś to, co empiryczne, dotykalne z tym, co niedotykalne, a punktem stycznym jest właśnie prawdziwość, a dalej w domyśle Prawda.

2. Bardzo mnie zastanowiło to, że w wyliczenu "elementów" stworzonych jako pierwszy wymieniłeś "przedmioty", a dopiero za nimi "osoby". To jest dość uderzające. Zastanawiam się bowiem, czy autor próbuje coś w ten sposób przekazać? Czy jest to celowe zaakcentowanie, czy może tylko luźna konfiguracja. Tak czy inaczej pozostawia sporą przestrzeń dla interpretacji czytelniczej. Mogłoby tu np. chodzić o wskazanie na przedmiotowość osób. To znaczy, że dla peela konkretne osoby spotykane w życiu były dla niego "przedmiotami" prowadzącymi go ku Prawdzie. Oczywiście bez negatywnego wartościowania osób jako przedmioty. To jednak raczej jest zrozumiałe.

I teraz jak to się ma do mojego wywodu o "nepios"? Otóż mnie się tak właśnie skojarzyło, że wspomniane w ostatniej strofie dotyk i słowo dane tym, którzy zostają – wkraczają w przestrzeń serca. Tu bowiem znajduje się Prawda. To tutaj człowiek jest zupełnie nagi. To tu zaczyna się Królestwo Niebieskie. Tu jest wąska ścieżka prowadząca do raju. Tu jest brama Edenu, a za nią Drzewo Życia. Czysta Prawda.

A więc... ostatecznie – Wysławiam was wszelkie stworzenia, żeście mnie przybliżały do Prawdy, która zamieszkiwała moje serce.

Tak sobie to wyczytałem u Ciebie z wierszyka. Od A do T – ego, co istnieje. 🤗

Sorry, za przydługość marudną. Hej ho! 😊🙋🏻‍♂️

Odbieram ten wiersz jako hołd do tego co jest wokół nas pozdrawiam serdecznie;)

Piękna i mądra.

Piękny utwór, uznanie wartości zwyczajności na tyle godnej, by chwalić ją odą. Wiersz szlachetny stylem. Wymowna, mocna puenta.
Pozdrawiam serdecznie, Kornelu:)⭐

Interesująco poprowadzony wiersz i pierwszy, który mnie dzisiaj zatrzymał na dłużej.

Tak...to mądra refleksja płynąca z wiersza zachęca do docenienia i celebracji każdego elementu świata, zarówno naturalnego, jak i stworzonego przez człowieka.
Pozdrawiam Kornelu i życzę miłego wieczoru :)

Hołd dla wszystkiego, co istnieje – zarówno dla żywych stworzeń, jak drozdy śpiewające o zmierzchu, jak i tych wyrzeźbionych w drewnie, które cicho stoją na półkach. Oddaje też cześć miejscom, wspomnieniom, a nawet wyobrażeniom – jak zatoki śródziemnomorskie, które niosą zapach przygód, czy te namalowane w skromnej pracowni. To pochwała dla rzeczywistości we wszelkich jej formach, dla osób i przedmiotów, które pozostają, gdy wszystko inne przeminie. I taka się z tego utworu puenta wyłania, że czasem wszystko, co jest, wystarcza, by znaleźć sens w tym, co przemija.

Zawszem twierdził żes poetą wody przeczystej! Jak nie wierzysz to se przeczytaj ten wiersz ! Ok?
Punkty i szac sa twoje!