I za to Ci chwała, Kornelu... a my dokształcamy się przy Tobie.
Serdeczności:) B.G.

Witaj. Miło Cię widzieć. Sam poznaję obrazy pisząc o nich wiersze. Każda metoda dobra... Pozdrawiam serdecznie.

Już dawno się tym nie interesuję ale dziękuję za polecenie(z chrześcijaństwa swego czasu strasznie wkręciłem się w koronki i różańce ale ze skupieniem na wypowiadanych słowach, coś na kształt uważności).
O Oscho nie będę się wypowiadał przeanalizowałem sobie jedną z kilku jego książek, niby pisał do rzeczy ale często potrafił sobie zaprzeczać takie to było trochę wodolejstwo. Choć niektóre jego stwierdzenia tak jak to z tą poczekalnią zostały mi w głowie i często gdy obserwuję świat dookoła siebie nie mogę się oprzeć wrażeniu że miał trochę racji (z tymi stwierdzeniami).

Porównanie do poczekalnie dworcowej w tym wypadku wręcz kapitalne! Pasuje jak ulał. Co do Osho są podejrzenia , że był szarlatanem. Co do ezoteryzmów, to jak masz ochotę, polecam sprawdzone ścieżki , chrześcijaństwo, buddyzm zen, medytacja czystego umysłu, uważność .

Kiedyś "przerzuciłem" tonę pseudoezoterycznych dzieł różnej maści autorów.
Były wśród nich dzieła OSHO(pewnie słyszałeś), z jednej z jego rozpraw, zapamiętałem jedno stwierdzenie. O tym że wszyscy w życiu zachowują się trochę jak by podróżni w poczekalni na dworcu.
Oglądając ten obraz wręcz narzuciło mi się w oczy to stwierdzenie.
Tak jakby oboje siedzący obok siebie na coś czekali, ciągle w podróży nie za bardzo mając możliwość (a także i środki) na "ogarnięcie się" tak by wyglądać trochę przystępniej.
No i ten absynt dla "damy" może to taka mała przyjemność raz na jakiś czas do tego jedyna przyjemność na jaką ją stać(nie tylko finansowo ale bardziej to mentalnie).
Tak na marginesie patrząc w obraz miałem wrażenie że na miejscu przed pustą butelką ktoś siedział na moment przed "uwiecznieniem" sceny. Jakby w obrazie brakowało kogoś, tej głównej postaci, tak jak mówisz całość sceny aż zionie drugoplanowością. Co do jakichś uczuć i emocji wiążących ową parę. można dywagować na temat tego czy się znają ale nie wiem czy te dywagacje nie będą puste. Albo znowu się mylę.

Ten obraz wymaga cierpliwości od widza , ale odwdzięcza się za nią... Kryje w sobie wiele emocji , takich nie zawsze oczywistych i to właśnie kocham w malarstwie. Spójrz na tą parę dokładniej , na ich nieruchomy wzrok skierowany w pustkę tej kawiarni, ich postacie pokazane jakby przypadkiem (nie są w centrum obrazu) , tak jakby sama perspektywa z której są malowani, już podważała ich ważność i wyrzucała ich poza nawias społeczny. Na tle tego nicującego obrazu ta pełna lamka absyntu rzeczywiście urasta do jedynej pociechy dla tej "damy". Fascynująca scena , tylko trzeba to dojrzeć , a to jeszcze nie wszystko. Sama kawiarnia przemawia tu swoją pustką i jakąś zbędnością. Te smutne postacie, mimo swojej drugorzędności , jakby próbowały zachować resztki godności, mimo że nic nie mają na swoją obronę. Nie widać , by łączyło je jakiekolwiek uczucie .

Dzięki za Twój komentarz. Cóż malarstwo , jak wiele razy to wyznawałem w swoich wpisach, to jedno z moich niespełnionych życiowych marzeń. Zawsze chciałem malować , ale nigdy się nie odważyłem spróbować. skończyło się na jakiś rysunkach. Pozdrawiam serdecznie.

Cieszę się że zwróciłaś uwagę na "interpersonalizm" tego wiersza, bo rzeczywiście w swoich ekfrazach prawie zawsze próbuję wywołać wrażenie rozmowy z twórcą albo z malowanymi postaciami albo ze wszystkimi na raz i w ten sposób przemycić swoją interpretację obrazu. Tak, obraz właściwie portretuje alienację , ale widać też w nim współczucie artysty. To wielka sztuka wywołać obrazem ten szczególny rodzaj emocji , który tu widać. Degas był prawdziwym mistrzem. Dzięki za Twój komentarz.

I Twoje zdrowie Kornelu.

Cóż, nie będę ukrywał , że używam alkoholu, ale w ilościach tak zwanych "kulturalnych". Lubię czerwone wino (akurat mam kieliszek przy klawiaturze) i whisky. Nie piję wódki. Absyntu nigdy nie próbowałem, nie wiem nawet, czy u nas jest w ogóle dostępny. Dzięki za Twój wpis i link. Twoje zdrowie!

Bardzo Ci dziękuję za Twój komentarz. Ten obraz, za życia Degasa, aż dwukrotnie "podróżował" do Londynu na wystawy i za każdym razem był mieszany z błotem przez publiczność i krytyków. Pewnie samo przedstawienie takich "typów" na obrazie i na dodatek kobiety nad kieliszkiem absyntu budziło sprzeciw. Wyłamywanie się poza konwenans zawsze kosztuje , również i teraz. Kocham pisać wiersze o obrazach (ekfrazy) i takich wierszy mam sporo. Serdecznie pozdrawiam.