Smutny błazen sam w swej celi
Gdyż ludzie jego haniebny czyn widzieli
Ubolewa nad swym losem
Który okazał się być ogromnym ciosem
Bolące wspomnienia wciąż dręczą go
Dokonał czynu wręcz okropnego
Zabił w samoobronie
Krwią skąpały się jego dłonie
Choć niby biedak szans nie miał
Jedną, ważną rzecz od zawsze wiedział
"Kiedy ktoś cię napadnie
I fałszywa decyzja zapadnie
Użyj broni swej
Scyzoryk pod rękawem zawsze miej"
I zadał cios...

Cios za ciosem
Już nie myślał nad jego losem
Rana za raną
Łachmany skryły się czerwoną plamą
Napastnik szans już nie miał
Wiedział, że powoli umierał
Dusił się krwią własną
Ostatkiem sił jednak wrzasnął:
"Pomocy!"
Afera się zrobiła, minutę po północy
Z domów wszyscy wybiegli
Zakłopotani i zdziwieni
Trupa i błazna na chodniku ujrzeli
Ludzie po chwili straż zawołali
Gdyż w okolicy człowieka zamordowali!


Strażnicy błazna powstrzymali
Kijami za karę zbiczowali
Do więzienia siłą zabrali
Śmiechem i bluzgami torturowali
Sił już błazen nie miał
W łzach cały, na swym łożu leżał
Proces jutro miał się odbyć
Miał już dość, nie dał rady na odwagę się zdobyć
Ni przeprosić ni wyżalić
Nic by już to nie dało, dali rozkaz "życia go pozbawić"
Mimo strachu, mimo bólu
Poszedł spać, mówiąc do siebie po cichutku: "Wybacz mi mój Królu".

Nastał poranek, godziną wczesną
Uszykowany i umyty
Zjadł świeżą potrawę mięsną
W głowie wciąż miał ten jeden obraz wyryty
On umiera, śmieją się wszyscy
Szlachta, uchodźcy i tubylcy...

Przyszła na niego pora
Stanął przed tłumem, patrzyli się na niego, jak na jakiegoś stwora
Choć nim nie był, tak się czuł
W końcu, złą reputacje sobie wykuł
Minuty nie minęły, na szyi sznur założyli
Ostatniego słowa nie wypowiedział, bo knot mu do ust włożyli
Po chwili nastała cisza...
Błazen umarł, słowa ze sobą zabrał
Niestety nikt się nie dowiedział
Że w obronie własnej działał
I jego umysł przez sumienie szalał...