Podoba mi się ten wiersz z przez kilka aspektów. Jednym z nich jest właśnie wcielenie się i opisywanie "świata" przez pryzmat wielu szablonów, jednocześnie wciąż pamiętając o samym sobie. To takie założenie okularów "własnego podejścia" i patrzenie na wszystko w pod innym kątem, choć w tłumie wielu ludzi, Taki szczęśliwy pesymista , po drugiej stronie lustra staje się nieszczęśliwym optymistą, i to właśnie z jego pozycji widzimy świat. Kolejnym aspektem jest tworzeni strikte ironicznych stwierdzeń jak "Cieszyć się brudem tego świata" , które stanowią kwintesencję właśnie tego szczęścia zwykłego człowieka jak i równie powód do narzekania że obserwator nie jest w stanie takimże brudem się cieszyć. Realnie patrząc "brud" jest czymś negatywnie nacechowanym, ale mi się to kojarzy z takim taplaniem się w błocie jak ongiś na Woodstocku, gdzie wtedy było widać tą beztroskę i radość ludzką w najczystszej (nomen omen) formie. Puentą tego wiersza jest Proste "chciałbym odnaleźć siebie, i pewnie to było by możliwe, gdybym umiał się cieszyć tym co wszyscy, i tak jak wszyscy". Puenta całkiem przyjemna, bo bez głębszego namysłu można samemu sobie odpowiedzieć -Najprościej by było być takim jak inni, lecz mi się to nie uda, muszę znaleźć własną wartość w inny sposób. Da się tutaj odnaleźć cząstkę siebie ;)
Wysyłam Zaspane Pozdrowienia ;D