Czyli nie jest tak źle, bo już nas jest dwoje podobnie uważających:))))

Cieszy mnie to niezmiernie. Pozdrawiam i zapraszam jak najczęściej:)))

Sorry za literówki. :-)

Jak coś się dobrze ukryje to jedynie inteligentny wzrok potrafi to odnaleźć. A tam zawiści chyba nie było. Może co nieco przewrotności. Dzięki za komentarz. Pozdrawiam z uśmiechem:)))

Dziękuję! Bardzo mi się podoba ten wiersz, nawet jeśli sobie żartujesz, to i tak sprawiłeś mi przyjemność:)))

Widzisz do czego ja się posuwam by sprawić Tobie przyjemność. Zaraz zacznę jeszcze pisać na biało. Nie, chyba jednak do tego nie dojdzie. A wierszyk był odrobinę przekorny, jak większość z mojej stajni, tyle tylko że ubrany w ponętne fatałaszki. Dzięki za miłe słowa. Pozdrawiam wiosennie oraz gminnie:)))

Zapewne masz rację i to opisujesz wręcz zachęcająco jednak jak napisałem do artyzmu mi jeszcze sporo zostało. Wierszyk ten napisałem z delikatną nutka przekory, gdyż raczej zrzucanie na czytelnika obowiązku ustalenia co autor chciał wyrazić a tym bardziej przekazania jakiejś idei lub tylko skromnej myśli zakamuflowanej wśród pokrętnych środków poetyckiego przekazu jest mi dalekie. Trudno mi pojąć ideę w której autor wsadza kij w mrowisko i oczekuje co będzie dalej, a potem przyjmuje to jako swoje dzieło. Nie. Dla mnie tytuł nawet w najbardziej pokrętnym wierszu stanowi klucz do jego serca. Taka podpowiedź, oko puszczone przez autora do czytelnika. Jak widzisz jestem uparty ale w sumie chyba trzeba mieć jakieś zasady. No i ten problem zasadniczy. Wiersze bez tytułu piszą artyści a ja jestem jedynie gminnym rzemieślnikiem. Dziękuje za fajny komentarz i ciepło pozdrawiam z uśmiechem:)))

Miło mi, że wierszyk spotkał się z tak przychylnym spojrzeniem Twoich pięknych oczu. Przyznam się że był on napisany co nieco z przekory gdyż tak po prawdzie to jeszcze nigdy nie napisałem wiersza bez tytułu a może inaczej, wszystkie moje wiersze takowy posiadały. Poniekąd nie przemawia do mnie idea by pisać teksty gdy sie nie wie co chce się przekazać lub zrzuca sie ten obowiązek na czytelnika. Właściwie to co piszę nazywam poetyckim disco polo, czyli poezją gazetową która powstaje na kanwie jakiegoś faktu a właściwie refleksji zrodzonych po jego ocenie. Oczywiście staram się wszystko ubrać zgodnie z zasadami sztuki, jednak przekaz i lepszy lub gorszy morał jest niezbędny. Co więcej? Dziękuję i przesyłam gminny uśmiech:)))