Przejmujący wiersz, bardzo intensywny w przekazie, wypełniony silnymi emocjami, które wynikają ze zderzenia się podmiotu lirycznego z trudną, a właściwie, w tym konkretnym momencie, beznadziejną sytuacją. Świetne zakończenie utworu, pytanie, które podmiot liryczny kieruje nie tylko do odbiorcy, ale i do samego siebie, przynajmniej ja tak to widzę. Do tego kunsztowna forma sonetu...

Poruszający wiersz. Nadzieja często dogasa na końcu, gdy już nic nie zostaje, więc może jednak coś znaczy?
Przepięknie...
Pozdrawiam serdecznie :)

Poruszający głębokie refleksje wiersz!
Świetny warsztat.

Oceniłam wiersz maksymalną liczbą gwiazdek, ale sama nie wiem co lepsze, treść czy forma. Wiersz dołączam do ulubionych.
Bezsilność i brak nadziei to największy tragizm tej i podobnych jej sytuacji a mądrość filozofów także nic tu nie pomoże ani nie pocieszy. Mam nadzieję (tak wynika z poniższych komentarzy), że podmiot i opisana sytuacja są fikcją.

Bardzo dobrze napisane. Zawsze jak Cię czytam zastanawiam się , czy to sztuczny archaizm , czy też po prostu ładnie użyty język polski. Tutaj wychodzi mi to drugie. :)

Już ona idzie sama z tego świata
tak się zakończyć musi każde szczęście
wszak spotkasz ją znowu w zaświatach
rozstanie będzie niczym mrugnięcie

Miałam pisać o sonecie,
ale nie wypada przecie,
gdy okazja tak poważna,
tematyka taka ważna...
Brak NADZIEI... Drogi Panie,
musi ją zastąpić TRWANIE...

Mówią, że nadzieja umiera ostatnia, więc idąc tym tokiem można, a nawet czasem zalecałoby się ją mieć do samego końca. Jeżeli ma się stać najgorsze, to i tak się to stanie, a jeżeli los jakoś się odmieni, to nadzieja wzbogaca wewnętrznie i może ten koniec uda się jakoś odwlec w czasie, albo chociaż dożyć go wewnętrznie rozświetlonym drobinkami wspomnianej nadziei, która - no cóż - czasem niczym przysłowiowa wiara, przenosi góry w postaci nagłej zmiany sytuacji. Nie wiem czy coś tutaj da się zrozumieć, ale skracając ten wywód chciałam napisać, że sonet jest bardzo w Twoim stylu, a to znaczy, że słownictwo użyte i skompletowane jest na najwyższym poziomie, a strofy czyta się leciutko, jakby każde słowo było dokładnie tam, gdzie być powinno. Przesyłam zachwyt, uznanie i prośbę o zrozumienie, gdyż stwierdziłam, że poddam się refleksji, którą mną zawładnęła po przeczytaniu, i za chwilę sama ją w sobie będę musiała jeszcze uporządkować. Póki co chciałam podzielić się tym chaosem z Tobą. Pozdrawiam, Pianisto!