https://i1.ujarani.com/3/9/9bwQHC.jpg



rozsypię się we wierszach
jak deszcz majowy w ziemię
by wpleść w korzenie drzewa
moc słowa i zieleni

co w nerwach liści szumi
pokorą i zachwytem
nad wspólnym zmysłem ludzi
gdy noc umiera świtem

jak strofy tych co czują
pod nogą twardość czerni
i piórem kolorują
zmęczony oddech ziemi

a jednak mimo astmy
i krwi co rzeką płynie
wstajemy wciąż po zachwyt
liryka w żyłach żyje

patrz . włosy mam zielone
a w oczach błękit nieba
bo życie jest szalone
szaleństwa nam potrzeba

przyjdź tutaj pod konary
poezji wrosłej w drzewa
znajdź to najbardziej stare
i spróbuj z nim zaśpiewać

niech noc się tak zasłucha
aż księżyc połknie gwiazdy
a świat wyszepcze cicho
sekrety boskiej łaski

.

jestem naturą czyjegoś boga
w ludzką naturę mocno ściśniętą
w chaos tętniący na życia progach
w których pobrzmiewa kosmosu tętno

a mi to wiedzieć? po co? gdy czuję
jak się obracam w osi chaosu
spadając miękko na dół i w górę
do ostatniego siwego włosa

jestem pobożna w swym własnym dziele
bycia naturą ponad grzech świata
w którym już bogów bywa niewielu
a ten co umarł już nie powraca

.

roztańczyła się na niebie
chmur pierzastych defilada
maszerując wprost przed siebie
tam gdzie słońcu hołd się składa

ale księżyc ten zazdrośnik
wszedł po cichu na błękicie
i dorzucił chmurom cierni
w czarną dziurę wrzucił skrycie

teraz niebo się czerwieni
niczym lico młodej panny
która utonęła w ciemnej
pustce serca niepoznanej

a ja marzę o obłokach
co dopłyną do przystani
w której wieczną miłość spotkam
co nie mami i nie rani
.

http://bibsy.pl/MFME2N0H/true

http://bibsy.pl/VByeisk1/bibsy-pl