jestem w tobie uwięziona
jak odłamek dźwiękoszczelny
który myślą leci ponad
tym co nam napędza nerwy

i bezpiecznie się loguję
na bezkresach twojej duszy
która czuciem promieniuje
w stronę ciepłych prostych wzruszeń

jestem w tobie bez przymusu
uwięziona aż po brzegi
tej co służy nam od czasu
gdy poczułam pierwsze drżenie

naszych oczu w dno wpatrzonych
tego co nam w sercach grało
wciąż nie-zmiennie uroczonych
tajemnicą niepoznaną

co nas w sobie tak urzekło
i co więzi duszę ciało
w zimnie nieba w cieple piekła
tworząc zbrodnię doskonałą


- szaławiła -

życie wiecz/trz/ny szaławiła
roz/o/goniony promień światła
ginie wciąż i trwa przez miłość
którą anioł śle do diabła

tam w ognisku dobrej woli
grzechów jakże nie-przystępnych
każdy może być swym bogiem
mękę schować w piękna piekle

wciąż próbować chwycić niebo
by się najeść nim jak chlebem
życie wieczną jest potrzebą
nieodkrytym sensem siebie
.