bez względu na wzgląd mam przeznaczenie
czuję to w kościach i w starej duszy
że w tej postaci niewiele zmienię
mogę jedynie po ludzku skruszeć

jak kamień który rozbity w piasek
rozsypał ziarna na kręte drogi
by stopy gładzić złocistym czasem
i oko puszczać nieznanym bogom

bez względu na wzgląd i aż do końca
początku który jest hologramem
życia po śmierci którą napotkam
kiedy nienawiść zmienię w kochanie
tego co w tobie . tego co we mnie
siłą pierwotną końca początku

bez względu na wzgląd czuję niezmiennie
że dopisujesz drugą część wątku

.

kto nie czyta ten nie żyje
z jawą twardą dzieli sztukę
dniem wczorajszym się upija
monologi tworzy głupie

w oczach tych co oczytani
sztukę słowa tak posiedli
że w za ciasnej stojąc bramie
niejednego mędrca zwiedli

a ja sobie myślę skrycie
że nie zawsze mowa cudza
jest odbiciem krzywym w lustrze
które w nas ciekawość wzbudza

kiedy mamy oczu dwoje
uszy z każdej strony głowy
którym towarzyszą dłonie
z piórem tworząc werset nowy

taki własny z duszy wnętrza
rozdumanej w gwiazdach nocy
kiedy cisza w mroku pęka
sensem się w bezsensie tocząc

między strofy rozsypane
w wierszach jak książeczki małe
które z jawą toczą walkę
chociaż tak niedoskonałe

to są dla mnie solą życia
/po/witalnym chlebem w ustach
treścią świata bez popicia
w wszechogarniającej pustce