głosić chciałam dziś homilię
umoralniać strofy próżne
chociaż przyznam że to dziwne
bywać własnej wiary stróżem

ponad modły mi wpajane
bałwochwalcze przedsięwzięcia
stać się nowej wiary panem
niebo mieć do wynajęcia

w piekle norm i zasad wielu
którym twarz wystawiam nagą
bez intrygi dojść do celu
stać się nowej wiary prawdą

i nie kalać się przed nikim
kto chce zamknąć mnie w homilii
której strofy ludzko - próżne
stają się narzędziem dzikim

zachód - wschód . południe - północ
colty trzy i życie jedno
głoszę słowa choć na próżno
one pozostaną ze mną

.

całe życie czekam . czekania mi mało
nurtem płynie rzeka w strony w których całość
jest moim istnieniem zatrzymanym w kadrze
tej ojczystej ziemi która jest teatrem

sztuki rozpisanej na tęsknoty wszystkie
w mej ojczyźnie małej dalekie i bliskie
dniom przez które kroczę niczym ślepiec niemy
pełna zauroczeń i błękitnej weny

czekam całe życie aż po kres istnienia
rzeka płynąc bystro bieg koryta zmienia
a ja sztuki tworzę zatrzymane w kadrze
sennych alegorii które są teatrem

własnej świadomości prostej jak lot ptaka
co szukając gniazda ciągle błądzi w szlakach
rozmajonych wiarą że wciąż można czekać
i że czekać warto mając twarz człowieka

który z nurtem rzeki w korycie się mieści
i wędrowne ptaki karmi opowieścią
zatrzymaną w kadrze tęsknot nazbyt wielkich
zwykłych ludzkich marzeń i przypadków wszelkich