światło które widzisz w mroku
jest czasami krzywym lustrem
pragniesz by przyniosło spokój
lecz odbicie bywa puste

a ty wierzysz że za ramą
znajdziesz iskrę zrozumienia
w której blasku mroczna pamięć
kadry zaistnienia zmienia
na to światło co się w mroku
nieopatrznie zagubiło

ono ci przyniesie spokój
i ocali ludzką miłość

.

ile we mnie widzisz tyle mam cię w sobie
jak łyk świeżej wody smak zerwanych malin
i błękitu który jaśniał w owej dobie
gdy próbowaliśmy całokształt ocalić

tyle widzę w tobie ile masz pod skórą
zapachu tej chwili w której czułeś słodycz
nie pytając o nic jesteś mi konturem
i czasem po który wciąż do mnie przychodzisz

.

zapomnienia szukam w mroku
zakamarków własnej duszy
chcąc ocalić serca spokój
wszystko mogę . nic nie muszę

więc nie sprzeczam się z pamięcią
co zginęło niech nie wraca
nawet w mroku można lekkość
poczuć kiedy się zatracasz

w mroku co jest zapomnieniem
i prywatnym skrawkiem świata
w którym szukasz ocalenia
i odwagi by móc latać
ponad tym co pamięć wierci
chcąc powrócić w stare kąty

w mroku duszy daty święcisz
niepamięci nadal głodny

więc z pamięcią się nie sprzeczasz
niech nie wraca co zginęło
twoja dusza nie na sprzedaż
w mojej w mroku światła przełom

.

nie dam ci czego nie miałam
a co mam głęboko schowam
ty rozumiesz mowę ciała
dla mnie wagę mają słowa

słowa miękkie jak aksamit
którym można gładzić skórę
poranioną złymi snami
co przyśniły się w tę porę
kiedy ciemność była siłą
niezmierzoną samą w sobie
i raniła naszą miłość

tak potrafi tylko człowiek