Bardzo podobają mi się zawarte metafory w Twoim wierszu. Dom jest często symbolem stabilizacji, miejscem, do którego po długich życiowych wycieczkach można wrócić i odpocząć. To takie miejsce, gdzie człowiek czuje się dobrze i zawsze towarzyszy mu świadomość, że w razie niepowodzenia, w razie złych wyborów może wrócić do tego azylu, usiąść, pomyśleć, odpocząć. Ale, no właśnie, co gdy - jak podmiot liryczny - pojawi się pytanie, czy nie jest się ślimakiem, i nie ciągnie się tego "domu" ze sobą. Ja tutaj odczytuję brak poczucia tego bezpieczeństwa, tego azylu, każde miejsce, w którym człowiek był zostawia jakiś ślad na duszy, jakieś wspomnienie, a im więcej takich miejsc, słów, ludzi, myśli tym ciężej na barkach. Ujęły mnie również te "poranki i kawy ekspresowe" - to również nasuwa mi refleksję o tempie życia, i braku spokoju. Naprawdę bardzo dobry wiersz.