Sybilla rozejrzała się wokół. Stała w wielkiej sali hypostylowej, gdzie miejscami powiewały lniane tkaniny wyznaczające miejsca  użytkowe. Potężne, piaskowe kolumny pokryte były inskrypcjami w języku, który dobrze znała. Jej wzrok zatrzymał się na mężczyźnie wyłaniającym się za jednej  tkanin. Był to Seth. Teraz mogła mu się dokładnie przyjrzeć. Wysoki, o pięknej muskulaturze, surowej twarzy i spojrzeniu, które przeszywało na wskroś. Płomień w oczach gasł, aż nabrały ciemnobrązowego koloru.
      - Seth - odezwała się królowa ruszając w kierunku gospodarza - Syn Geb i Nut, władca burz, pustyni, pan ciemności, chaosu oraz bóg wojny.
     Mężczyzna uśmiechnął się przeciągając dłonią po golonej głowie i odezwał się przyjemnym, głębokim głosem :
     - Sybilla, bękart, arcykapłanka, królowa Północy, czy może raczej  generał Anael, stwórca światów i jego niszczyciel, Isztar, bogini miłości i wojny.
       Królowa spojrzała zalotnie na Setha.
     - Którą mnie pamiętasz? - zapytała.
     - Rozpustnicę Isztar - odparł.
     - Taką mnie uwielbiałeś.
     - Podziwiałem cię za wszystko, jednak w bitwie nie masz sobie równej, tak pięknie walczysz i odbierasz życie - w jego głosie dało się słyszeć kpinę.
     - Jak Lilith? -zapytała Sybilla dotykając dłoni mężczyzny.
     - Dobrze wiesz, że ona jedynie potrafi uśmiercić nowo narodzone dzieci - odparł wesoło pochylając się nad królową. Poczuła ciepły pocałunek na czole. - Tęskniłem - wyszeptał.
     - Mimo to szybko znalazłeś pocieszenie w ramionach Assasun - zarzuciła mu królowa odsuwając się.
     - I zapłaciła za to najwyższą karę - odrzekł.
     - Skoro tak, dlaczego jej nie odprawiłeś, tylko kazałeś żywcem pochować  i ukryć  na pustyni.
     - Stała się  zachłanna. Pragnienie krwi było tak silne, że zabijała bez umiaru. Poza tym Lilith szalała z zazdrości. Musieliśmy to zrobić.
     - My, to znaczy kto?
     - Ja i mój syn Anubis.
     Sybilla przysunęła się z powrotem do Setha i dotknęła dłonią jego twarzy.
    - Mamy sporo do ustalenia - wyszeptała miękko.