Zapadła sierpniowa noc. Księżyc świecił w pełni, czystym, wręcz sterylnym światłem. Rozgwieżdżone niebo zachęcało do obserwacji. Na wysokiej topoli siedział Serafin. Spoglądał raz na księżyc, raz na pobliskie wzgórze. Wydawało się osamotnione. Otulone zieloną trawą, z kamienistym pasem prowadzącym na jego szczyt. U podnóża był umiejscowiony plac zabaw i malutkie boisko na jeden kosz. A wokoło rozstawione latarnie, sączące żółte światło. W końcu na wzgórzu pojawiła się postać. Chłopak wdrapał się na szczyt i zastygł, obserwując puste osiedle, światła latarni, i odlegle neony reklamowe.

- Serafin! Do… Tutaj Michael ugryzł się w język. - Złaź z tego drzewa!

Po czym jeszcze bardziej odchylił głowę patrząc do góry.

Serafin bez słowa zeskoczył z gałęzi i na skrzydłach, jak na spadochronie opadł powoli w dół.

- Co tutaj robisz? Przecież wiesz, że jesteś mi potrzebny. Michael był wyraźnie poirytowany.

- Przecież wiesz… Odparł Serafin.

Michael spojrzał na wzgórze.

- Serafin… Co takiego fascynuje cię w tym chłopaku? Jego Anioł Stróż wszystko nam już opowiedział.

- Wsłuchaj się w ciszę. Odparł Serafin.

Michael wytężył anielskie zmysły.
Poczuł tęsknotę. Miała wiele wymiarów. Zaś w przestrzeni unosiły się i przenikały kolory. Od tych ciepłych, najcieplejszych, do zimnych aż po mrok sprawiający ból. Jednocześnie w tym wszystkim unosiło się coś czystego. Czysta myśl.

- Skomplikowanie. Odezwał się Michael. Po czym jego oczy rozjarzyły się złotym światłem.

Michael i Serafin usłyszeli jak kropla wody wpada do studni. Lecz to nie była kropla. To łza uderzyła o ziemię.

- Hanna… miała na imię Hanna. Powiedział cicho Michael.

- Czemu to zrobiłeś??? W głosie Serafina dało się usłyszeć wyrzut.

Michael spojrzał na wzgórze i chłopaka po czym odparł.

- Bo łzy koją, mój Przyjacielu. Łzy koją…