Gdy nastała noc, Sybilla była już daleko od miasta-państwa Tadmur. Mimo ciemności, niestrudzona podążała pustynią w kierunku jaki wskazał jej milczący przewodnik Marid. Spojrzała w gwiaździste niebo. Tam gdzieś, w tej zimnej przestrzeni, jest Admirał, Samuel i inne bliskie jej istoty. Nagle poczuła na karku delikatne muśnięcie wiatru. Obejrzała się za siebie. Oto z ciemności wyłaniał się  władca tych ziem, Seth.  Po chwili, niewyraźne kontury nabrały kształtu dobrze umięśnionego mężczyzny o oliwkowej cerze i  ogolonej głowie. Jego nadgarstki zdobiły bransolety, a na klatce piersiowej spoczywał wielki, złoty naszyjnik. Mimo, że  ubrany jedynie w przepaskę na biodrach i sandały wyglądał majestatycznie.
Zbliżył się i spojrzała w jego oczy, podkreślone czarną kreską z sadzy. Płonęły żywym ogniem.
     - Pora odpocząć - dało się słyszeć wśród delikatnego podmuchu i śpiewu pustyni.
Królowa zrobiła krok do przodu. Wtulając się w pachnące  wonnościami ciało Setha, ukryła się w jego ramionach. Wkrótce potem rozpłynęli się w piaskach pustyni.