Ur leżało na południe od Eufratu otoczone pustynią. Jednak na tej ziemi spalonej słońcem, kwitło życie w okolicznych oazach. Nie tylko znajdowały się tam zbiorniki z wodą pitną, ale też poletka z pszenicą, a w cieniu palm rosły bananowce i cytrusy. Pomimo tego, do Ur zmierzały karawany z najdalszych miast-państw. Miasto było okolone z każdej strony wysokim murem, gdzie od północy znajdowała się jedyna brama. W centrum Ur stał potężny ziggurat Etemenniguru na szczycie którego znajdowała się świątynia Ekisznugal. Aby do niego dojść, trzeba było przejść przez dwa dziedzińce; Dublanach, dziedziniec sądów i tzw. Dziedziniec Pana. Tuż obok zigguratu znajdował się kompleks świątynny w którego skład wchodziły Ganunmah skarbiec świątynny oraz Giparu, siedziba najwyższej kapłanki. Ludzie tu nie mieli wstępu,mogli jedynie składać swoje dary i modlić się do Nannu na Dziedzińcu Pana. Na to tylko stać było bogatych kupców, bo pospólstwo, prócz odzienia, nie posiadało nic