dziś jest tu parking dla starych samochodów
zapomniany cmentarzyk
ktoś jednak wciąż pilnuje
bezpańscy parkingowi w wyblakłych kamizelkach
wołają mnie
kręcą ramionami jak oficerowie policji drogowej

nie pamiętam już ile gratów zostawił na nim
nasz ojciec
ale matka ciągle nosi przy sobie kluczyki
jak do pomarańczowej warszawy
która uruchamia się od razu

jakieś dzieci szukają urbeksu
na tym zastawionym placu
najmłodszy przybiega do mnie
jest przestraszony
strach puścić go samego
żebym go tylko nie przejechał tą warszawą
którą próbuję teraz zgasić
nim spaliny zasłonią wszystko

dalej polonezy polskie fiaty żuki
aż pod sam mur ostrzelany w powstaniu
warszawa
syrena

mówisz że świat zmienia się w plac budowy
a ja myślę że mój parking pamięci
jest wielkim złomowiskiem
na gruncie który ktoś kupił
by budować nadmuchane apartamentowce
a pamięć pamięć jest zabytkiem który ktoś postanowił spalić
razem z ludźmi

na placu który jak na złość nie chciał być ogrodem