Nie jestem wolny od pewnej dozy próżności, więc wiersz jest nieco przekorny. Mój peel zachowuje się trochę jak kobieta (sic!), to znaczy pisze , że mu się nie udało, a jednak w głębi duszy myśli, że może jednak odrobinę mu się udało... :)

Dziękuję za Twój komentarz. Pozdrawiam serdecznie:)

"Jeżeli drozd na gałęzi nie jest wcale znakiem" wówczas pozostaje nam wciąż zachwyt nad drozdem na gałęzi... Serdecznie dziękuje za zatrzymanie się przy moim wierszu. Pozdrawiam:)

Dzięki za Twój wpis. Pozdrawiam serdecznie:)

Ogródek Puchatka może mieć różne znaczenia. W moi wierszu może symbolizować zamkniętą rzeczywistość, z której nie widać tego, co na zewnątrz. W kontekście całości wiersza, byłby obraz porażki poety, który może co najwyżej pozwiedzać sobie własny ogródek-wszechświat i łudzić się, że ogląda całość Rzeczywistości. Tak naprawdę wszyscy piszący gonimy trochę za własnym ogonem i obawiam się, że kierunek starań poety wyrażony na początku wiersza pozostaje tylko w sferze marzeń i deklaracji… Twoje odniesienie do Galilei jak najbardziej mi pasuje... Serdecznie pozdrawiam i cieszę się, że znów ciebie tu „widzę”… 😊

Być może źle się wyraziłam z tym "narzucaniem"- wybacz. Pierwsza strofa Twojego wiersza tak pokierowała moją refleksją...
A co do tego portalu, to myślę, że tu zdecydowana większość jest amatorów i ja się zaliczam do tego grona. Mam świadomość, iż moje wiersze to nie poezja wyższych lotów, raczej próby poetyckie podyktowane emocjami, sercem...
Lubię czytać Twoje wiersze, bo ukierunkowane są w zupełnie innym tonie i treści niż moje i to sprawia, że są niezmiernie ciekawe .
Pozdrawiam serdecznie :)

Pomyka, najpierw wkleił mi się (ten niżej ) urwany kawałek tekstu odpowiedzi..

Mitylene, do głowy nikomu nie mogłoby przyjść ani narzucanie, jakiś tematów, ani też zabranianie innych tematów. Nigdy czegoś takiego nie zasugerował ani Miłosz, ani ktokolwiek inny, w tym i oczywiście ja sam. To brzmi wręcz absurdalnie, więc nie wiem skąd masz takie pomysły. Temat, który się tu pojawił, mam na myśli zarówno zamieszczony przez mnie wiersz, jak i komentarze, dotyczy po prostu różnych kierunków w poezji i upodobań do nich, a chyba zgodzisz się, że one mogą być różne. "Opiewanie bogów czy bohaterów" zamiast "samego siebie" jest symbolem, czy raczej skrótem, pewnego kierunku myślenia o poezji, którego jestem zwolennikiem. Główną tezą tego kierunku jest upodobanie w wierszach, których cechuje upodobanie w tym, co obiektywne, rzeczywiste, dające się dotknąć i zobaczyć, a nie w tym, co emocjonalne, subiektywne, mgliste i nieokreślone. Portal ten ma rzekomo charakter literacki (chociaż przyznam się , że z coraz większym trudem sobie to mówię), wiec normą powinni być dyskusje o różnych kierunkach w poezji i literaturze. Różne znaczy różne, a nie na takie same. Moje upodobania literackie są naturalnym owocem mojego życia i wieloletnich lektur i przemyśleń i nikogo nie zmuszam do ich przyjmowania. Myślałem, że na portalu literackim będzie to raczej powód do zaciekawienia się przez uczestników. Mógłbym napisać bardzo długie uzasadnienie swoich upodobań poetyckich i wyjaśnić powody, dla których nie darzę poezji emocjonalnej największą estymą, mimo jej popularności na portalu, ale oczywiście tego zaniecham. Powiem tylko, że fakt iż preferuję określony kierunek uprawiania poezji, nie oznacza, że nie zaglądam z ciekawością na inne podwórka, a samemu tez zdarza mi się coś „innego” napisać. Cenię poezję Czechowicza, Baczyńskiego, którzy wcale nie pisali jak ci z „mojej bajki”, ale pisali na tyle zachwycająco, że na takie „szczegóły” nie zwracałem już uwagi. Twój wiersz-ekfraza do obrazu Muncha mnie zachwycił i jakoś nie przeszkodziły mi w tym moje poglądy literackie, więc myślę, że możemy w pokoju koegzystować😊 Serdecznie pozdrawiam😊

Mitylene, do głowy nikomu nie mogłoby przyjść ani narzucanie, jakiś tematów, ani też zabranianie innych tematów. Nigdy czegoś takiego nie zasugerował nawet Miłosz, czy ktokolwiek inny, w tym i oczywiście ja sam. To brzmi wręcz absurdalnie, więc nie wiem skąd masz takie pomysły. Temat, który się tu pojawił, mam na myśli zarówno zamieszczony przez mnie wiersz, jak i komentarze, dotyczą po prostu różnych kierunków w poezji i upodobań do nich, a chyba zgodzisz się, że one mogą być różne. "opiewanie bogów czy bohaterów" zamiast "samego siebie" jest symbolem, czy raczej skrótem, pewnego kierunku myślenia o poezji, którego jestem zwolennikiem. Główną tezą tego kierunku jest upodobanie w wierszach,

Gdyby trzeba było streścić dyskusję pod moim wierszem to Twoje zdanie znakomicie by się do tego nadawało. Dziękuję i pozdrawiam :)

Po takim wpisie mogę się tylko podrapać po głowie i zarumienić:) Drapanie mi chyba prędzej się uda niż to drugie... :) Dziękuję i pozdrawiam:)

Zgadza się. Poezja to taki sposób spoglądania na świat, w którym poeta robi za przyrząd optyczny... Pozdrawiam serdecznie:)

Te dwa zdania z Twojego komentarza, które przytoczę, są miodem na moją znękaną duszę, a mianowicie: „Mnie osobiście męczy hermetyczność poetów. Rozumiem przez to zamknięcie się w tak mocnych okowach metafor, że trudno je rozkuć i odczytać przesłanie”. Po raz pierwszy na portalu, a jestem tu już kilka lat, odczułem, że jest ktoś, kto rozumie moje myśli o poezji. Ta hermetyczność metafor nie jest jakimś produktem ubocznym metaforyzowania, ale wręcz jest istotą metafory. To swoista mgiełka, która czasem skrywa ciekawe myśli lub głębokie emocje, a czasem służy do ukrycia pustki lub banału. Nie da się tego do końca rozeznać. Poezja przemetaforyzowana jest dla mnie jak obrazy malowane plamami, a nie kreską. Wymyka się dyskursywnej wymianie myśli i nawiązaniu intelektualnego kontaktu z czytelnikiem. Wiersz Miłosza piękny i mądry, właśnie dla tego, że piękno słowa idzie w parze z mądrym i czytelnym przesłaniem. Serdecznie pozdrawiam. 😊

Czym innym jest cząstka siebie, własne refleksje o / na temat, a czymś zupełnie innym pisanie o sobie, co mz dla czytelników jest mało interesujące, a nawet męczące. Pozdrawiam.

Dzięki za refleksję. Pisanie wierszy z założenia wymaga od autora swoistego ekshibicjonizmu, dla mnie liczy się jednak ogólny kierunek pisania. Nawet jeśli używamy do opisu rzeczywistości swojej osoby:) Chyba muszę skończyć ze swoimi teoriami w komentarzach na TW jak napisała mi fuyuko. Pozdrawiam:)

Jak napisałem januszkowi, wiersz jest mimo wszystko opisem porażki, bo oczywiście nie da się zupełnie uniknąć zajmowania się sobą przy pisaniu wierszy. Ale można przynajmniej próbować. Oczywiście, że każdy ( ale również i ja także :)), ma prawo do swojej wizji poezji. Nikomu nie mam zamiaru ani też prawa kwestionować jego sposobu rozumienia poezji. Serdecznie pozdrawiam i dziękuję za komentarz.

:)

Jeżeli chodzi Witmana, to zdarzyło mi się i to mnie wtedy zabrakło słów na chwilę ale to był szczególny przypadek.
Może się źle wyraziłam gdy napisałam 'walka", raczej chodziło mi o to by po prostu pisać, tak jak piszesz. Czytający, może nie zawsze dają komentarz, bo prostu nie potrafią tak dogłębnie "wejść" albo raczej "wyjść" ze swojego wizerunku poezji (co i mnie dotyczy, biję się w pierś).
Zresztą kiedyś już pisaliśmy o tym - każdy inaczej odbiera świat, to tak jakbyśmy patrzyli na ten sam obraz a zupełnie coś innego przykuje naszą uwagę. Ty inaczej napiszesz o tym , ja inaczej napiszę i każdy z Autorów tutaj napisze inaczej...
Ech, ale się zmęczyłam, koniec tego wymądrzania, idę spać, jutro lecę do wnuczki składać papierowe żurawie :)
Dobrej spokojnej nocy i PISZ!

Nie prowadzę walki. Po prostu to kwestia upodobań i mojej wizji poezji, która się kształtowała przez wiele lat i wiąże się ściśle z moją osobistą filozofią. Whitman jest tak znanym i uznanym poetą w historii literatury , że "robienie wielkich oczu" na brzmienie jego nazwiska niestety pozostawię bez komentarza. Co do samej poezji, interesuje mnie poezja, która jest czymś więcej niż przeżyciem estetycznym. Lubię jak wiersz stawia problem natury filozoficznej , chociażby tylko jako pytanie. To wszystko ,nie oznacza, że nie czytam i nie lubię innej poezji. Twoje wiersze mi się bardzo podobają mimo że mają inną od mojej poetykę. Lubię tez wiersze wielu innych uczestników portalu. Na portalu raczej nie ma ludzi, z którymi mógłbym się utożsamić w sensie poetyki, ale z pewnością nie mogę posłuchać Twojej sugestii co do zaprzestania walki , chociaż zaznaczam, że walki żadnej nie prowadzę. Serdecznie pozdrawiam:)

No cóż, ja mogę tylko napisać w swoim skromnym imieniu, może jest to poezja Upadku, ale jest. Whitman i Kawafis to też wiem, że są w szczególnym kręgu Twoich poetyckich zainteresowań, ale czy są innych? Nawet, kiedy pytam o Whitmana młodych ludzi, którzy bez ogródek nazywają się poetami , to robią wielkie oczy.
Dlatego tak sobie myślę, że to walka skazana na porażkę póki co. Może jednak w jakimś momencie nastąpi wybuch supernowej i coś się zmieni... chociaż nie jestem pewna.
Piszemy zupełnie inaczej, ale może właśnie potrzeba, by wśród takich jak ja pisał dla uderzenia taki ktoś jak Ty.
Może to nie wiele, ale zawsze....

Zabrzmi to patetycznie i obawiam się, że może nawet sztucznie, ale dla mnie wzorcem poezji są Homer i Dante, czyli poeci, którzy opisywali świat, ludzi i bogów, a nie skupiali się na swoich subiektywnych przeżyciach i słownych eksperymentach. Bardziej współcześni poeci, którzy szli tą drogą to na przykład Whitman i Kawafis. Poezja skupiona na wewnętrznych przeżyciach ubranych w metafory to dla mnie jednak poezja Upadku.

Trafnie odczytałeś ten zwrot. Oddzieliłem te sformułowanie od pierwszej strofy, by było to jeszcze bardziej czytelne. To wiersz o porażce... Dzięki za komentarz.