Przypomina mi się opowiadania Gaimana o powrocie do ogrodu Eden. Niestety nie pamiętam tytułu...

Ludzie nie widzą , co najważniejsze jest w życiu i sami dążą do zagłady. Pozdrawiam

Treść, którą śledzę poza portalem i której wątki czasem wplatam w swoje wiersze, tu oparłeś o drzewo. Ale czy powinno być w tytule, skoro okazuje się być w obrazie wiersza jeno tlącą się resztką? Drzewu jednak przypisaliśmy tak wiele znaczeń, że bez problemu obronię je w tytule, choćby rozpisując na tym tu akurat - genealogię autoimmunologicznych działań ludzkości, która niechybnie skończy się tej genealogii upadkiem z tego, co prawda - genealogicznego, ale jednak - drzewa :)
Ludzie jednak nie widzą tak wielu rzeczy, że przyszłość, a zwłaszcza jakiegoś pojedynczego drzewka, to... "No, proszę... nic się nie stało, naprawdę, zawsze można wziąć pigułkę albo..."
Dobrze rozumiem niechęć i unikanie uczucia grozy. Wypieranie ze świadomości nawet "treści ostatecznych", świetnie zobrazowano w filmie "Nie patrz w górę". Ty jednak, Kornelu, chciałeś chyba to pokazać po swojemu, czyli stojąc z boku i obserwując w łagodnej neutralności - koniec świata!?! No nie wiem, nie wiem, ten zwrot w pierwszej strofie: "(...) trzymając się stopami", jakoś mnie mierzi swoją niewyobrażalnością, co właśnie naprowadziło mnie na myśl, że próbujesz opisać coś, czego tym razem, nie widzisz bezpośrednio i... Cóż, "Musashi Miyamoto zadaje cios", to nie jest, ale mam czas i bardzo lubię drzewa, więc... Ale może i za epicko się rozgadałem w cieniu Twojego "Drzewa", co? Taki temat, na czasie, aktualny, wciągający tak, że i mnie skłonił do przesady? W każdym razie, porozmawiałoby się w szerszym gronie przy jakimś bigosie, czy chociaż frytkach, choćby o tym niczym, co pozostanie po tym, co się na naszych oczach kończy. To naprawdę sporo do przegadania :) Pozdrawiam

Dobre, a w tym kierunku to idzie, miliony spalających tlen aut i innych i miliony drzew każdego dnia mniej. To się nie może dobrze skończyć - matematyka, królowa nauk.

Uwielbiam wątek drzew w wierszach... w horoskopy nie wierzę, nawet jako chrześcijanka nie dziwię się celtom, którzy wierzyli, że każdy człowiek ma swojego "drzewnego opiekuna".
To nie drzewa, ale ludzie powinni się spalić ze wstydu...
Wiersz na duży plus, szczególnie za poruszony temat.