tu jest moje małe niebo
nasz świat tak niedoskonały
codzienności jest potrzebą
wszystkich uczuć ideałem

gdy w niebieskiej uczuć głębi
pod powieką szukam nieba
jesteś barwą która ciepli
najzimniejszy życia schemat

więc spoglądam w oczy śmiało
wczoraj dziś i jutro . zawsze
odnajdując uczuć stałość
nad niedoskonałość patrzę

- na szlaku -

jedna droga mnie prowadzi
chociaż ścieżek przy niej wiele
to kierunku już nie zdradzę
pójdę dalej wprost przed siebie

bo tam gdzieś wciąż na mnie czeka
to pytanie i odpowiedź
najważniejsza dla człowieka
kim jest szary zwykły człowiek

ten co drogą twardo kroczy
chociaż lekkim być się zdaje
czując krew co w żyły tłoczy
zapach tęsknot na rozstajach

jedna droga nim się zgubię
w kurzu tych co obok biegną
niczym ludzki wartki strumień
zaburzając szlaku jedność

- aromat -

nie będę szukać wybaczenia
gdy win pamiętać swoich nie chcę
historia bowiem lubi zmieniać
kłamstwo w cień prawdy nienajszczerszy

i choć mi nie jest wszystko jedno
to przyznać jednak tutaj muszę
że mam niezłomną w sobie pewność
że to porani czułą duszę

wszak prawda jest jak kolec róży
najpierw poranić serce musi
aby na końcu swej podróży
stała się czystą wonią duszy

.

świat mi nie wybaczy siebie
i ja światu nie wybaczę
czego? wierz mi sama nie wiem

wiem że mogło być inaczej

bardziej sielsko i słonecznie
bez tragedii nienawiści
i doprawdy niekoniecznie
każdy kaprys mógł się ziścić

ale dzisiaj daję słowo
żal rozpiera moje wnętrze
że nie było kolorowo

chociaż chcę oddychać pięknem



- czas jest przezroczystą perłą
wypełnioną oddechem -