Na Polskę popluje, na rząd ponarzeka,

Trochę się pozłości, trochę się powścieka,

Z jednych się pośmieje, innych poobraża,

Jeszcze innym wyśle – numer do grabarza.


Patriotyzm wyśmieje jako relikt stary,

Zrówna pieśń pobożną i pogańskie czary,

Dzielność naiwnością nazwie w słowach grubych,

Diabelskim sztandarem ozdobi swe kluby.


Na medalik pluje – by być podziwianym,

Wsadzi brudną łapę w narodowe rany,

Nazwiska złotymi pisane zgłoskami

Pomiesza gorliwie – cóż - ze złoczyńcami.


Flagę podrze chętnie, hymn głupio przerobi,

Krzyż taśmą tęczową skwapliwie ozdobi,

Prezydenta nazwie durniem lub idiotą,

Wsadzi wizerunek święty – w grząskie błoto.


Gdy scenę zbrukaną pobieżnie posprząta,

Schowa niezależność i dumę do kąta.

By zdążyć na nowe dotacji rozdanie,

Napisze do władzy – kolejne podanie..