Pięknie i pokornie w tej modlitwie, choć... z konkretnym oczekiwaniem. To dka mnie jest wiersz ciekawszy, niż moje 3 ostatnie do kupy razem wzięte...

niczym ci ślepcy Broigla
idziesz choć nie wiesz czy trafisz
i tylko w nadziei pokorna
twa dusza na drogę trafi

Stoisz wytrwale u JEGO boku
chcesz tam stać ciągle i skrycie
choć w głębi duszy ukradkiem
tęsknisz za dobrym życiem

choć nie wiesz dlaczego to jednak
czujesz się ciągle zbrukana
wciąż czujesz e to twoja wina
choć jesteś taka poukładana

Pozdrawiam :)

zmrok jaki niewiedza, nie dostrzeganie celu...

"ciemnością kalecząc ręce" - to mój ulubiony wers w tym wierszu❣ Życie nasze jest właściwie takim chodzeniem po omacku, a przez to kaleczymy się próbami.

"Pokornie w ziemię wbijam wzrok,
niosąc serce w podzięce." - nie poddaję się jednak i patrząc w ziemię, czyli koncentrując swoje wysiłki na tym ziemskim życiu, które mam, i które niejako znam – dziękuję za ten dar życia, za cud istnienia, za swoje uczucia i emocje, właściwie za wszystko, co stanowi, że jestem sobą.

Druga strofa jest jakby zwrotem do Boga. Mówi o trudach życia, o wytrwaniu i niedopowiedzianej nadziei. To są pytania, które równie dobrze mogą być uznane za słowa modlitwy, bo to, o co PL pyta - zostało mu/jej dane.

"Dlaczego słońce traci blask,
łamiąc o mnie promienie?" - To jest jakby uznanie własnej grzeszności, małości, niedoskonałości. Jest również dowodem na to, iż peel ma świadomość samego siebie; że zna prawdy życia, które idealizm roztrzaskują racjonalną codziennością.

"Pozwól choć raz zobaczyć Brzask,
zanim w popiół się zmienię..." - zwykle bywa tak, że zmagając się z jakimś trudem nie dostrzegamy jego ukrytego sensu. Nie wiemy czego nas nauczy to doświadczenie. Nie wiemy jaki Bóg ma w tym cel, że pozwala nas doświadczyć jakimś trudem. Wydaje się więc, że peel modli się w tych ostatnich słowach wiersza o takie światło pewności (nie nadziei, ale pewności) – że trud, który przeżywa ma konkretny cel. Tytuł, a wiec to odniesienie do Feniksa pozwala sądzić, że chodzi tu o proces życiowego, ciągłego umierania i odradzają się człowieka w jego wewnętrznym życiu. Jest to proces ciągłego dojrzewania. Można myślę ten tytuł interpretować również tak, że Feniksem jest sam fenomen wiary. Byłaby tu mowa o wierze w Boga/Absolut, która ciągle ewoluuje; która dojrzewają i znika, ginie, żeby znów po malu się odradzać. A w jej cieniu wydarza się historia życia człowieka z krwi i kości; prawdziwego człowieka.

Pozdrówki Sylwio Katarzyno! Piękny wiersz napisałaś! 😊🙋

Pięknie.
Pozdrawiam.

tyle siły masz w sobie ile trzeba
by w mroku drogę odnaleźć właściwą
innego blasku niż ten co masz nie ma
rozpalisz się gdy popiołu dni miną

teraz trwaj niestrudzenie w tej podróży
mimo mroku trudu i łzy codziennej
z niej zrodzi się piękno ognistej róży
co cienie zwątpień rozproszy najpełniej